Walafrid Strabo, Vita Sancti Galli, 2, CAPUT XII. [Qualiter praeeaventibus Victoris incursum populis signum sit divinitus datum.]
| 1 | Praemissa narratione qua comprehensum satis vere credimus, quomodo sacer locus immunitatis privilegium meruerit, et quo in tempore coenobiali dignitate sit adornatus, liberius iam ad miraculorum beati Galli commemorationem stylum convertimus. Victor, Curiensis Raetiae comes, cuius superius fecimus mentionem, cum innumerabiles apud tumulum sancti Galli per merita ipsius virtutes ostendi creberrime didicisset, invidia perurgente tanta novarum generositate virtutum nostram gentem insigniri perdoluit; et ut tunc fama vulgaverat, latenter voluit per abdita eremi supervenire, et pretiosi thesaurum corporis, si quo pacto potuisset auferre. |
| 2 | Qua malitiosi raptoris intentione comperta, hi qui in circuitu cellae viri Dei commanebant, custodibus vicissim per turmas deputatis, eumdem locum ab hostili incursione, ne videlicet tam chari fulgore margariti carerent, omni sagacitate defensare studebant. Igitur cum quadam nocte custodes in summitate montis qui monasterio superimminet, ad suspectos incursus armati residerent praecavendos, casu lucem e coelo venire ac totius ecclesiae perfundere moenia conspexerunt. Immensitatem itaque luminis admirati, ad ecclesiam citius concurrerunt: et dum trepidi stupentesque ibidem constituti eumdem intuerentur splendorem, paulatim se lux submissa recolligens, astris inseritur. |
| 3 | At illi viso miraculo agentes Domino gratias, securi ad propria remearunt, credentes corpus viri Dei per vim ab eo loco minime auferri posse, quem illi Dominus ante saecula praevidit, et suae illustrationis honore temporibus istis decoravit. Unde datur intelligi quanti apud Deum meriti vir iste fuerit, cuius sepulturae locum coelitus contigit illustrari: ut videlicet lumen quo eius anima perfecte fruebatur in coelis, etiam mortuo corpori non deesset in terris. |