Walafrid Strabo, Visio Wettini, VIII. [Monita pro monachis; praecepta paupertatis servanda.]
| 1 | Coenobiis etiam monachorum valde monendum est, |
| 2 | Angelus adiunxit, vitii ut radicibus omnis |
| 3 | Abscissis, vireant virtutum germina pulchra. |
| 4 | Maior enim numerus mundanis rebus inhaeret |
| 5 | Quam qui, se stimulante Deo monitisque supernis, |
| 6 | Haec ad castra ferant vitamque fideliter ornent; |
| 7 | Nescit enim carnalis homo quod Spiritus almi est. |
| 8 | Viribus idcirco totis certare necesse est |
| 9 | Carnalis ne turba premat sacra dogmata vitae, |
| 10 | Pondere neu scelerum frigescat pignus amoris |
| 11 | Aeterni, qui plura tenet spe pectora sancta. |
| 12 | Vulnus avaritiae medicamina sancta repellant, |
| 13 | Qua dominante humilis fit nemo in nomine Christi, |
| 14 | Unde polum penetrare potest. Cui cura subintrat |
| 15 | Ingluviem vitare cibi potusque, monemus |
| 16 | Sufficiens et parva quidem sit pensio victus, |
| 17 | Optimus usus aquae, dedit hanc natura bibendam. |
| 18 | Tegminis ornatus mutetur ut algida tantum |
| 19 | Frigora depellat, nudosque ut contegat artus. |
| 20 | Mens humilis vigeat studiis non perdita fictis, |
| 21 | Deserat et totam perversa superbia mentem: |
| 22 | Nam quidam flexa placidi cervice videntur, |
| 23 | Erecto sed corde tument falsique probantur. |
| 24 | Pulcher apostolicae vitae pervertitur ordo, |
| 25 | Cum vitiis variis virtutum iura premuntur, |
| 26 | Et dum sub specie pietatis culpa subintrans, |
| 27 | Assidue crescens, proprio retinetur in usu, |
| 28 | Iam velut ex lege ad iustos describitur actus. |
| 29 | Idcirco occiduis homines in partibus huius |
| 30 | Ordinis instruimus, quos Gallica rura tenere |
| 31 | Novimus, et cunctos quos haec Germania gignit, |
| 32 | Pauperiem ut veram devota mente sequantur, |
| 33 | Ianua ne coeli contra claudatur iisdem |
| 34 | Indeque depulsi pereant sub faucibus ignis; |
| 35 | Qualiter omnipotens hominum Sator atque Redemptor |
| 36 | Per me terribili cunctis sermone remandat. |
| 37 | Haec satis esse videns illis nihil addere possum, |
| 38 | Qui vitae meritis debent praecellere cunctos, |
| 39 | Qui mundum fixisse sibi, mundoque refixi |
| 40 | Famantur, quod quippe Deo promisimus omnes: |
| 41 | Scimus enim documenta Patrum, finesque viasque, |
| 42 | Quotidie crepitant librorum verba per aures. |
| 43 | Impugnat mundus: felix qui fugerit illum, |
| 44 | Et post terga oculum qui mittere vitat in aevum. |