Hieronymus, Tobias, Caput 2
| 1 | post haec vero cum esset dies festus Domini et factum esset prandium bonum in domo Tobis |
| 2 | dixit filio suo vade et adduc aliquos ex tribu nostra timentes Deum et epulentur nobiscum |
| 3 | cumque abisset reversus nuntiat unum ex filiis Israhel iugulatum iacere in platea statimque exiliens de accubitu suo relinquens prandium ieiunus pervenit ad corpus |
| 4 | tollensque illud portavit ad domum suam occulte ut dum sol occubuisset caute sepeliret eum |
| 5 | cumque occultasset corpus manducavit panem cum luctu et tremore |
| 6 | memorans illum sermonem quem dixit Dominus per Amos prophetam dies festi vestri convertentur in lamentationem et luctum |
| 7 | cum vero sol occubuisset abiit et sepelevit eum |
| 8 | arguebant autem illum omnes proximi sui dicentes iam huius rei causa interfici iussus es et vix effugisti mortis imperium et iterum sepelis mortuos |
| 9 | sed Tobias plus timens Deum quam regem rapiebat corpora occisorum et occultabat in domo sua et mediis noctibus sepeliebat ea |
| 10 | contigit autem ut quadam die fatigatus a sepultura veniens domum iactasset se iuxta parietem et obdormisset |
| 11 | ex nido hirundinum dormienti illi calida stercora insiderent super oculos eius fieretque caecus |
| 12 | hanc autem temptationem ideo permisit Dominus evenire illi ut posteris daretur exemplum patientiae eius sicut et sancti Iob |
| 13 | nam cum ab infantia sua semper Deum timuerit et mandata eius custodierit non est contristatus contra Deum quod plaga caecitatis evenerit ei |
| 14 | sed inmobilis in Dei timore permansit agens gratias Deo omnibus diebus vitae suae |
| 15 | nam sicut beato Iob insultabant reges ita isti parentes et cognati eius et inridebant vitam eius dicentes |
| 16 | ubi est spes tua pro qua elemosynas et sepulturas faciebas |
| 17 | Tobias vero increpabat eos dicens nolite ita loqui |
| 18 | quoniam filii sanctorum sumus et vitam illam expectamus quam Deus daturus est his qui fidem suam numquam mutant ab eo |
| 19 | Anna vero uxor eius ibat ad textrinum opus cotidie et de labore manuum suarum victum quem consequi poterat deferebat |
| 20 | unde factum est ut hedum caprarum accipiens detulisset domi |
| 21 | cuius cum vocem balantis vir eius audisset dixit videte ne forte furtivus sit reddite eum dominis suis quia non licet nobis ex furto aliquid aut edere aut contingere |
| 22 | ad haec uxor eius irata respondit manifeste vana facta est spes tua et elemosynae tuae modo paruerunt |
| 23 | atque his et aliis huiusmodi verbis exprobrabat ei |