Hieronymus, Vita Malchi monachi captivi, 9.
| 1 | Herus fugientem occupat. |
| 2 | - Post diem vero tertium, dubio prospectu procul aspicimus duos camelis insidentes venire concitos [Mss. concite]. |
| 3 | Statimque mens mali praesaga, putare coepit dominum meditari mortem, solem cernere nigrescentem. |
| 4 | Dumque timemus, et vestigiis per arenas nos proditos intelligimus, offertur ad dexteram nostram spelunca longe sub terram penetrans. |
| 5 | Igitur timentes venenata animalia (nam solent viperae, reguli, et scorpiones, caeteraque huiuscemodi, fervorem solis declinantia, umbras petere) intravimus quidem speluncam; sed statim in ipso introitu, sinistrae nos foveae credidimus, nequaquam ultra progredientes, ne dum mortem fugimus, incurreremus in mortem; illudque nobiscum reputantes, si iuvat Dominus miseros, habemus salutem; si despicit peccatores, habemus sepulcrum. |
| 6 | Quid putas fuisse nobis animi, quid terroris, cum ante speluncam, nec longe starent dominus et conservus, et vestigio indice iam ad latebras pervenissent? |
| 7 | O multo gravior exspectata, quam illata mors! |
| 8 | Rursus cum labore et timore lingua balbutit; et quasi clamante domino, mutire non audeo. |
| 9 | Mittit servum, ut nos de specu trahat: ipse camelos tenet; et evaginato gladio, nostrum exspectat adventum. |
| 10 | Interea tribus ferme vel quatuor cubitis introgresso famulo, nobis ex occulto tergum eius videntibus (nam oculorum istiusmodi natura est, ut post solem umbras intrantibus, caeca sint omnia) vox per antrum sonat: Exite, furciferi; exite, morituri: quid statis? |
| 11 | quid moramini? |
| 12 | exite, dominus vocat, patienter exspectat. |
| 13 | Adhuc loquebatur, et ecce per tenebras aspicimus leaenam invasisse hominem, et gutture suffocato, cruentum intro trahere. |
| 14 | Iesu bone, quid tunc terroris nobis, quid gaudii fuit! |
| 15 | Spectabamus, domino nesciente, hostem nostrum perire. |
| 16 | qui cum videret illum moras facere, suspicatus est duos uni resistere. |
| 17 | Sed et iram differre non valens, sicut tenebat gladium ad speluncam venit; et clamore rabido servi increpans socordiam, prius a fera tenetur, quam ad nostras latebras perveniret. |
| 18 | Quis hoc umquam crederet, ut ante os nostrum, bestia pro nobis dimicaret? |
| 19 | Sublato autem illo metu, similis ante oculos nostros versabatur interitus; nisi quod potius erat rabiem leonis, quam iram hominis sustinere. |
| 20 | Pavemus intrinsecus; et ne movere quidem nos ausi, praestolabamur eventum rei, inter tanta pericula, pudicitiae tantum conscientia pro muro septi. |
| 21 | Leaena insidias cavens, et visam esse se sentiens, apprehensum mordicus catulum matutina effert, nobisque cedit hospitium. |
| 22 | Neque tamen satis creduli, statim erumpimus: sed exspectantes diu, et egredi cogitantes, illius nobis figurabamus occursum. |