monumenta.ch > Hieronymus > 12
Hieronymus, Epistulae, 1, 11. AD VIRGINES AEMONENSES. <<<     >>> 13. AD CASTORINAM MATERTERAM.

Hieronymus, Epistulae, 1, 12[Alias 45. Scripta eodem tempore quo superior.]. AD [Pauci quidam codices ad Ammonium, duo ad Chrysochomam Diaconum Aquileiae, reliqui omnes magno numero, ut edidimus. Hos inter quidam addunt de modestia, rectius Nonantulanus instigat ad scribendum. At caeteris praefero, qui Monachum Aemonae Antonium hunc faciunt, quos inter vetustissimi duo a Martianaeo inspecti, etsi perperam velit Hemonae nomen in Hermonae mutandum, ut alteri antiquae depravationi consentiat, qua huius Monasterii virgines Hermonenses e Palaestina male pro Aemonenses dictae sunt. Erat autem Aemona, vel Ἠμωνα Emona, ut verius Graece scribitur, Pannoniae colonia, ut ex Plinio lib. 3. cap. 25. habetur. Etiam tamen Herodianus ad Italiam refert, et πρὼτην Ἰταλίας πόλιν, primam, seu limitaneam, Italiae urbem facit. Verissime Ptolemaeus, aliique confinem dicunt μεταξὺ Ἰταλίας ὑπὸ τὸ Νορικόν Παννονίας, inter Italiam sub Norico Pannoniae. Hic aliquamdiu Hieronymus stetit, nec multum a Patria sua Stridone aberat.] ANTONIUM MONACHUM.

1 [Antonium Monachum Aemonae reprehendit, quod toties rogatus nunquam rescripserit: rursumque hortatur, ut diligentem se diligat, et scribenti rescribat.]
Dominus noster humilitatis magister, disceptantibus de dignitate discipulis, unum apprehendit e parvulis, dicens: Quicumque vestrum non fuerit conversus sicut infans, non potest introire in regnum coelorum [Matth. 18]. Quod ne tantum docere, nec facere videretur, implevit exemplo: dum discipulorum pedes lavat [Ioan. 13]: dum traditorem osculo excipit [Luc. 22]: dum loquitur cum Samaritana [Ioan. 4]: dum ad pedes sibi sedente Maria, de coelorum disputat regno [Luc. 7]: dum ab inferis resurgens, primum mulierculis apparescit [Marc. 16]. Satanas autem ex Archangelico fastigio non aliam ob causam, nisi ob contrariam humilitati superbiam ruit. Et Iudaicus populus primas [Quam Martian. respuit, voculam sibi ex editis ac Mss. omnibus reposuimus.] sibi cathedras, et salutationes in foro vindicans, deputato antea in stillam situlae [Isai. 40], Gentili populo succedente, deletus est. Contra sophistas quoque saeculi, et sapientes mundi, Petrus et Iacobus piscatores mittuntur. Cuius rei causa Scriptura ait: Superbis Deus resistit, humilibus autem dat gratiam [1. Petr. 5. 5]. Vide, frater, quale malum sit, quod adversarium habet Deum. Ob quod in Evangelio et Pharisaeus arrogans spernitur, et humilis Publicanus auditur. Decem iam, nisi fallor, Epistulas plenas tam officii quam precum misi, [Hae decem Hieronymi Epistolae interciderunt; et quidam codices retinent, iam non fallor. De sequenti Mu interiectione consule si libet Varronem lib. 6. Lucillius: Nec laudare hominem, neque mu facere unquam, id est, ne minimam quidem voculam proferre, quod communi proverbio dicunt, οὐδέ γρὐ.] cum tu ne mu quidem facere dignaris: et Domino loquente cum servis, frater cum fratre non loqueris. Nimis, inquies, contumeliose. Crede mihi, nisi styli verecundia prohiberet tanta laesus ingererem, ut inciperes mihi rescribere, vel iratus. Sed quoniam et irasci hominis est, et iniuriam non facere, Christiani, ad antiquum morem revertens, rursus precor; ut et diligentem te diligas, et conservo sermonem conservus impertias. [Abest haec salutatio a Veronensi ac Nonantula o exemplaribus.] Vale in Domino.Hieronymus HOME
bsb4610.59