Hieronymus, Epistulae, 1, 7

monumenta.ch > Hieronymus > 7
Hieronymus, Epistulae, 1, 6. AD IULIANUM AQUILEIAE DIACONUM <<< >>> 8. AD NICEAM HYPPODIACONUM AQUILEIAE .

Hieronymus, Epistulae, 1, 7[Alias 43. Scripta eodem anno, ac superior.]. AD CHROMATIUM, IOVINUM, ET EUSEBIUM.

1 [Chromatium et Eusebium fratres, una cum Iovino amico, nec non matre et sororibus virginibus, eadem in domo sancte viventes resalutat, atque eorum contubernium pluribus laudat. Tunc Bonosi, de quo illi scripserant, laudes admiscet, ac probat. Demum sororem suam, quae bonos in patria magistros vitae non haberet, illis commendat.]
Non debet charta dividere, quos amor mutuus [Hic Niceas vulgo idem esse creditur, quem sub Nicetae nomine non semel laudat S. Paulinus, fuitque postea Daciae Episcopus. Minime vero idem ille est, sed quem refert Gennadius cap. XXII. Niceas Romatianae civitatis Episcopus, id est Aquileiae, ut Baronius recte interpretatur, Aquileia enim inter Romanorum colonias nobilissima, Romatiana, seu Romana civitas audiit. Niceas porro eius ex Hypodiacono Episcopus urbis fuit: et successisse quidem Chromatio altero Hieronymi sodali creditur circa ann. 410 vel serius. In Martyrologio Romano ad diem 22. Iunii Sanctorum fastis adscribitur. Quo tempore hanc S. Pater Epistolam ad eum misit, par credere est, pl. min. triginta annos egisse. Episcopatus Epocha cum hac eius aetate comparata.] copulavit: nec per singulos officia mei sunt partienda sermonis, cum sic invicem vos ametis, [Chromatium et Eusebium.], ut non minus tres caritas iungat, quam duos natura sociavit; quin potius si rei conditio pateretur, sub uno litterulae apice nomina indivisa concluderem, vestris quoque ita me litteris provocantibus, ut et in uno tres, et in tribus unum putarem. Nam postquam sancto Evagrio transmittente, in ea ad me eremi parte delatae sunt, quae inter Syros ac Saracenos vastum limitem ducit, sic gavisus sum, ut illum diem Romanae felicitatis, quo primum Marcelli apud Nolam praelio, post Cannensem pugnam, Hannibalis agmina conciderunt, ego vicerim. Et licet supradictus frater saepe me visitet, atque me ita ut sua in Christo viscera foveat; tamen longo a me spatio seiunctus, non minus mihi dereliquit abeundo desiderium, quam attulerit [al. attulerat] veniendo laetitiam.2 Nunc cum vestris litteris fabulor, illas amplector, illae mecum loquuntur, illae hic tantum Latine sciunt. Hic enim aut barbarus [Veronens. barbarus seni sermo discendus est. Vitiose tamen, ut non dubito, neque enim tum temporis senem se potuit Hier. dicere.] semisermo discendus est, aut tacendum. Quotiescumque carissimos mihi vultus notae manus referunt impressa vestigia, toties aut ego hic non sum, aut vos hic estis. Credite amori vera dicenti: et cum has scriberem, vos videbam. De quibus hoc primum queror, cur tot interiacentibus spatiis maris atque terrarum, tam parvam Epistulam miseritis, nisi quod ita merui, qui vobis, ut scribitis, ante non scripsi. Chartam defuisse non puto, Aegypto ministrante commercia. Et si [Idem elegantius et si aliquis Ptolemaeus. Conferendus est Plinius l. 13, c. 11, ubi aemulatione, inquit, «circa Bibliothecas Regum Ptolemaei, et Eumenis, supprimente chartas Ptolemaeo, Varro membranas Pergami tradit repertas;» quarum inde Attalus Eumenis frater magnam vim Romam misit.] alicubi Ptolomaeus maria clausisset; tamen rex Attalus membranas a Pergamo miserat, ut penuria chartae pellibus pensaretur. Unde et Pergamenarum nomen ad hunc usque diem, tradente sibi invicem posteritate, servatum est. Quid igitur? arbitrer baiulum festinasse? Quamvis longae Epistulae una nox sufficit. An vos aliqua occupatione detentos? Nulla necessitas maior est caritate. Restant duo: ut aut vos piguerit, aut ego non meruerim. E quibus magis volo vos incusare [al. incessere] tarditatis, quam me condemnare non meritum. Facilius enim negligentia emendari potest, quam amor nasci.3 Bonosus, ut scribitis, quasi filius [Graecae vocis interpretationem omittit Veronens. liber. Illud vero perquam erudite atque eleganter, dictum est ab Hieronymo, Bonosum quasi filium ἰχθύος, sive Piscis aquosa petere. A primis enim Ecclesiae temporibus fideles, ut de sua fide Paganos celarent, quinque litterarum siglas excogitarunt, quae si uno verbo legerentur ἰχθύς, id est piscis reddebant, singulis autem proprium suberat nomen ac significatio: prima enim Ἰησοῦν Iesum, altera χριστὸν Christum, tertia θεοῦ Dei, alia ὑιὸν filium, postrema σωτῆρα Salvatorem significabant. Supersunt autem ad hanc usque diem huiusmodi veterum Christianorum symbola, e quibus praestantissima in Musaeo nostro domestico gemma, quae Christum Dominum sub Piscatoris figura adnotatis ΙΧΘΥΣ litteris refert. Porro mysteria hinc nonnulla eliciebant SS. Patres, Augustinus de Civit. Dei lib. 18. c. 23. Prosper de Praedestin. c. 19. Paulinus epist. 33. Optatus contra Parmen. lib. 3. et praecipue Tertullianus de Baptismo cap. 1. qui rursum aquam et aquosa Ecclesiam interpretatur. Hieronymus vero in quadam Dalmatiae insula Bonosum suum sibi eremum innuit constituisse.] ἰχθύος, id est, piscis, aquosa petit. Nos pristina contagione sordentes, quasi reguli et scorpiones arentia quaeque sectamur. Ille iam calcat super colubri caput: nos serpenti, terram ex divina sententia comedenti, adhuc cibus sumus. Ille iam potest summum Graduum Psalmum scandere: nobis adhuc in primo ascensu flentibus [al. fluentibus], nescio an dicere aliquando contingat: Levavi oculos meos in montes, unde veniet auxilium mihi [Ps. 120. 1]. Ille inter minaces saeculi fluctus in tuto insulae, hoc est, Ecclesiae gremio sedens, ad exemplum Ioannis, librum forte iam devorat [Apoc. 10]: ego in scelerum meorum sepulcro iacens [Ioan. 11], et peccatorum vinculis colligatus, Dominicum de Evangelio exspecto clamorem: Hieronyme, veni foras. Bonosus, inquam [Mallem quia voculam transponi ad hunc fere modum, Bonosus, inquam, secundum Prophetam quia omnis Diaboli virtus, etc., aliter enim Prophetae nomen minus commode refertur ad Iob, cum pertineat ad Ieremiam.], (quia secundum Prophetam, omnis diaboli virtus in lumbis est [Ierem. 13] trans Euphratem tulit lumbare suum, ubi illud in foramine petrae abscondens [Iob. 40. 11], et postea scissum reperiens, cecinit: Domine, tu possedisti renes meos [Psal. 138]. Dirupisti vincula mea: tibi sacrificabo hostiam laudis [Ps. 105]. Me vero [al. verus] Nabuchodonosor ad Babylonem, id est, confusionem mentis meae catenatum duxit: ibi mihi captivitatis iugum imposuit: ibi ferri circulum naribus meis innectens, de Canticis Sion cantare praecepit [Ps. 136]. Cui ego dixi: Dominus solvit compeditos, Dominus illuminat caecos [Ps. 145]. Ut breviter coeptam dissimilitudinem finiam, ego veniam deprecor, ille exspectat coronam.4 Soror mea, sancti Iuliani in Christo fructus est. Ille plantavit, vos rigate: Dominus incrementum dabit [1. Cor. 6]. Hanc mihi Iesus, pro eo vulnere quod diabolus inflixerat, praestitit, vivam reddendo pro mortua. Huic ego, ut ait gentilis Poeta [Virgil. l. 4. Aeneid.], omnia etiam tuta timeo. Scitis ipsi lubricum adolescentiae iter, in quo et ego lapsus sum, et vos non sine timore transitis. Hoc illa nunc maxime ingrediens, omnium est fulcienda praeceptis, omnium est sustentanda solatiis, id est, crebris vestrae sanctitudinis epistulis roboranda. Et quia caritas omnia sustinet: obsecro ut etiam a Papa Valeriano [Valerianus Aquileiensis episcop.] ad eam confortandam litteras exigatis. Nostis puellares animos his rebus plerumque solidari, si se intelligant curae esse maioribus.5 In mea enim patria rusticitatis [al. rusticitas] vernacula, Deus venter est, et in diem vivitur: et sanctior est ille, qui ditior est. Accessit huic patellae (iuxta tritum populi sermone proverbium) dignum operculum, Lupicinus Sacerdos, secundum illud quoque, de quo semel in vita [Prodit hoc M. Tullius de Finibus l. 5. «Marco Crasso,» inquiens, «quem semel ait in vita sua risisse Lucillius, non contigit, ut ea re minus ἀγέλαστος, ut ait idem, vocaretur, etc.»] Crassum ait risisse Lucillius: Similem habent labra lactucam, asino carduos comedente: videlicet ut perforatam navem debilis gubernator regat, et caecus caecos ducat in foveam, Talisque sit rector, quales illi qui reguntur.6 Matrem communem (quae cum vobis sanctitate societur, in eo vos praevenit, quia tales genuit, cuius vere venter aureus potest dici) eo salutamus honore, quo nostis: una quoque suscipiendas cunctas [al. cunctis] sorores, quae sexum vicere cum saeculo, quae oleo ad lampadas largiter praeparato, sponsi operiuntur adventum [Matth. 25]. O beata domus, in qua morantur Anna vidua, Virgines Prophetissae, geminus Samuel nutritus in templo! O tecta felicia, in quibus cernimus Machabaeorum martyrum coronis cinctam martyrem matrem! Nam licet quotidie Christum confiteamini, dum eius praecepta servatis: tamen ad privatam gloriam publica haec accessit vobis et aperta confessio, quod per vos ab urbe vestra Ariani quondam dogmatis virus exclusum est [Arii dogma exclusum ab Aquileia per Chrom., etc.]. Et miramini forsitan, quod in fine iam Epistulae rursum exorsus sim. Quid faciam? vocem pectori negare non valeo. Epistulae brevitas compellit tacere: desiderium vestri cogit loqui. Praeproperus sermo: confusa turbatur oratio: amor ordinem nescit.

Hieronymus HOME
bsb4610.59

Hieronymus, Epistulae, 1, 6. AD IULIANUM AQUILEIAE DIACONUM <<< >>> 8. AD NICEAM HYPPODIACONUM AQUILEIAE .
monumenta.ch > Hieronymus > 7