Hieronymus, Dialogus contra Pelagianos, LIBER PRIMUS., 39.
| 1 | Ex libro dierum et Prophetis. |
| 2 | - In libro dierum legimus: Fuerunt filii Sobal patris Cariathiarim, qui prophetabant ex dimidio. |
| 3 | Et iterum: Filii autem Salma patris Bethleem et Netophathi corona domus Ioab, et qui prophetabant, ex dimidio Zarai, et caetera (I Paral. II, sec. LXX). |
| 4 | Similiter utique sancti erant qui prophetabant, et tamen perfectam non meruerunt accipere prophetiam: nequaquam de futuro secundum tropologiam: sed impraesentiarum iuxta historiam prophetantes. |
| 5 | Abacuc propheta Canticum suum hoc inscribit titulo: Oratio Abacuc prophetae pro ignorationibus [Al. ignorantibus]. |
| 6 | Locutus enim fuerat audacter ad Dominum, et dixerat: Usquequo, Domine, clamabo, et non audies? Vociferabor ad te vim patiens, et non salvabis? Quare ostendisti mihi iniquitatem et laborem, videre praedam et iniustitiam? Contra me factum est iudicium et contradictio potentior: propter haec lacerata est lex, et non pervenit usque ad finem iudicium: quia impius praevalet adversus iustum, propterea egreditur iudicium perversum (Abac. II, 2 seqq.). |
| 7 | Pro quo se ipse reprehendens quod per ignorantiam sit locutus, scribit Canticum poenitentiae. |
| 8 | Si peccatum non erat ignorantia, superfluo scribit librum poenitudinis, et inaniter voluit id lugere, quod peccatum non habet. |
| 9 | In Ezechiel extrema parte, ubi per aedificium Templi in monte siti, Ecclesiae multa post saecula futurae sacramenta narrantur, primo et septimo die mensis primi offeruntur victimae pro peccato [Al. peccatis] omnium, in quo per errorem, aut ignorantiam peccaverunt. |
| 10 | Septem quoque diebus Paschae, hircus semper pro peccato mactatur. |
| 11 | Septimi mensis quinta decima die, idem pro peccatis sacrificiorum ordo celebratur. |
| 12 | Et post alia plurima, quae non est istius temporis replicare, scriptum est: Erat autem ibi locus ad occidentem, dixitque ad me: Iste est locus, ubi coquere debent Sacerdotes hostiam pro peccato et pro ignorantia (Ezech. XLVI, 1). |
| 13 | Ieremias loquitur ad Deum: Scio, Domine, quod non est hominis via eius: nec viri est, ut ambulet et dirigat gressus suos. |
| 14 | Ideoque pravum est cor hominis, et inscrutabile, et quis cognoscet illud (Ierem. X, 23)? In Proverbiis legimus: Est via quae videtur recta esse apud homines, et novissima eius veniunt in profundum inferni (Prov. XIV, 12). |
| 15 | Ecce et hic manifeste ignorantia condemnatur, cum aliud putat homo, et sub specie veritatis ad inferna delabitur. |
| 16 | Multae, inquit, cogitationes in corde hominis (Prov. XIX): sed non tamen illius voluntas, quae incerta et fluctuans atque mutabilis est, sed Dei consilium obtinet. |
| 17 | Quis, inquit, gloriabitur castum se habere cor (Ibid. XX, 9)? Et quis confidet mundum se esse a peccato? Dulcis est enim hominis panis mendacii, et postea implebitur os eius calculo. |
| 18 | A Domino gressus hominis diriguntur, mortalis autem quomodo scire poterit vias suas? Omnis vir videtur sibi iustus, sed corrigit corda omnium Deus. |
| 19 | Filius malus iustum se facit, et non lavat exitum suum. |
| 20 | Filius malus excelsos habet oculos, et palpebris suis elevatur. Est enim iustus, qui perit in iustitia sua (Prov. XX, 16, seqq.). |
| 21 | Unde dicitur ad eum: Ne sis iustus multum, nec quasi per sapientiam quaeras superflua, ne forte obstupescas. |
| 22 | Quaecumque enim laboraverit homo ut requirat, non inveniet. |
| 23 | Si dixerit sapiens se intelligere, reperire non poterit. |
| 24 | Cor enim filiorum hominum repletum est malitia (Eccles. VII, 17 seqq.). |