Hieronymus, Commentarii, in Zachariam, 1, Prologus
| 1 | Ultimo iam autumni tempore frater noster, filius tuus, Sisinnius monachus, tuae mihi dignationis epistolam reddidit: qua lecta, gavisus sum esse te sospitem, et memorem mei, omniumque fratrum qui in sanctis locis Domino serviunt, in quorum refrigeriis facis tibi amicos de iniquo mammona, et praeparas aeterna tabernacula, ut possis cum David dicere: Quam dilecta tabernacula tua, Domine virtutum: concupiscit et deficit anima mea in atria Domini [Ps. LXXXIII, 1]. Si enim Passer invenit sibi domum, et turtur nidum ubi ponat pullos suos (Ibid.): cur tu qui pontifex Domini es, et calcas in fine mundi torcularia, ut sitientibus populis sanguinis Christi vinum tribuas, non libere proclamabis ac dices: Cor meum et caro mea exsultaverunt in Deum vivum: beati qui habitant in domo tua (Ps LXXXIII, 3). Audio te in valle lacrymarum, in loco quem Deus posuit ad certamen, ut vincentibus coronam daret, ascensiones in tuo corde disponere, et ire de virtute in virtutem, et imitari Domini paupertatem, ut cum illo dives fias, et in te reclinet caput, et per singulos dies suscipiatur, visitetur, alatur, vestiatur, et praecipue sanctarum Scripturarum lectione fervere. |
| 2 | Cumque tibi cuperem ingenioli mei aliquod offerre munusculum, et coepta in duodecim prophetas explanatio perveniret ad calcem, susceptum opus deserere nolui, sed quod et absque te dictaturus eram, tuo potissimum nomini consecravi; et gaudeo quod obscurissimus liber Zachariae prophetae, et inter duodecim longissimus, eo tempore disserendus est, quo ob festinationem eius qui reversurus est, nullam moram patitur interpretatio: sed velim nolim, saltem lucrativis per noctem horis atque furtivis dictare compellor, quod tibi dirigam. |
| 3 | Scripsit in hunc prophetam Origenes duo volumina, usque ad tertiam partem libri a principio. Hippolytus quoque edidit Commentarios, et Didymus quoque Explanationum libros, me rogante, dictavit, quos cum aliis tribus in Osee et mihi προσεφώνησεν: sed tota eorum ἐξήγησις allegorica fuit, et historiae vix pauca tetigerunt. |
| 4 | Itaque imitari cupiens illum patremfamilias, qui profert de thesauro suo nova et vetera [Matt. III, 52]: et sponsam de Cantico canticorum, quae dicit: Nova cum veteribus fratruelis meus servavi tibi [Cant. VII]: historiae Hebraeorum tropologiam nostrorum miscui, ut aedificarem super petram et non super arenam [Matth. VII], ac stabile iacerem fundamentum, quod Paulus architectus posuisse se scribit [I Cor. III]. Tuae benevolentiae erit, non eruditionem nostram, quae vel nulla, vel parva est; sed pronam in te suscipere voluntatem: ut nos ad caetera provoces, et in longo Scripturarum campo currere cohorteris. |
| 5 | Si qui autem sunt, quibus interpretationem et horum, et aliorum voluminum ante promisi, ignoscant incredibili in te amori meo, et quidquid tibi scripsi, sibi scriptum arbitrentur: Charitas enim benigna est, charitas non aemulatur, non quaerit quae sua sunt. Sed iam tempus est, ut Zachariae verba ponentes, Spiritui sancto interpretationis vela pandamus. |