Gregorius Magnus, Dialogi, 3, CAPUT XXI De puella conversa, cuius solo imperio homo est a daemone liberatus.
| 1 | Rei namque quam narro, vir sanctissimus Eleutherius senex Pater, cuius memoriam superius feci [Cap. 14], testis exstitit, mihique hoc intimare curavit: quod in Spoletana urbe puella quaedam iam nubilis cuiusdam primarii filia, coelestis vitae desiderio exarsit, eique pater ad viam vitae resistere conatus est; sed contempto patre, conversationis sanctae habitum suscepit. Qua ex re factum est ut eam Pater suae substantiae exhaeredem faceret, nihilque ei aliud nisi sex uncias unius possessiunculae largiretur. |
| 2 | Eius vero exemplo provocatae coeperunt apud eam multae nobilioris generis puellae converti, atque omnipotenti Domino dedicata virginitate servire. Quadam vero die idem Eleutherius abbas, vir vitae venerabilis, ad eam gratia exhortationis atque aedificationis accesserat, et cum ea de verbo Dei colloquens sedebat; cum repente ex eodem fundo, quem in sex unciis a patre perceperat cum xenio rusticus venit. Qui dum ante eos assisteret, maligno spiritu correptus cecidit, fatigatique nimiis stridoribus atque balatibus coepit. |
| 3 | Tunc sanctimonialis femina surrexit, atque irato vultu magnis clamoribus imperavit, dicens: Exi ab eo, miser, exi ab eo, miser. Ad cuius vocem mox per os vexati diabolus respondit, dicens: Et si de isto exeo, in quem intrabo? Casu autem iuxta porcus parvulus pascebatur. Tunc sanctimonialis femina praecepit, dicens: Exi ab eo, et in hunc porcum ingredere. |
| 4 | Qui statim de homine exivit, porcum quem iussus fuerat invasit, occidit, et recessit. |
| 5 | PETR. Velim nosse si saltem porcum concedere spiritui immundo debuit. |
| 6 | GREGOR. Propositae regulae nostrae actioni sunt facta Veritatis. Ipsi etenim Redemptori nostro a legione, quae hominem tenebat, dictum est: Si eiicis nos, mitte nos in gregem porcorum . Qui hanc et ab homine expulit, et in porcos ire, eosque in abyssum mittere concessit. Ex qua re etiam hoc colligitur, quod absque concessione omnipotentis Dei nullam malignus spiritus contra hominem potestatem habeat, qui in porcos intrare non potuit nisi permissus. |
| 7 | Illi ergo nos necesse est sponte subdi, cui et adversa omnia subiiciuntur invita, ut tanto nostris hostibus potentiores simus, quanto eum auctore omnium unum efficimur per humilitatem. Quid autem mirum, si electi quique in carne positi multa facere mirabiliter possunt, quorum ipsa quoque ossa mortua plerumque in multis miraculi vivunt? |
| 8 | ΚΕΦΑΛ. ΚΑ′. Περὶ τῆς μοναστρίας τῆς φυγαδευσάσης τὸν δαίμονα. |
| 9 | Περὶ τοῦ πράγματος οὗπερ νυνὶ διηγοῦμαι, ὁ ἁγιώτατος ἀνὴρ Ἐλευθέριος ὁ πρεσβύτερος, οὗτινος ἀνωτέρω μνείαν πεποίημαι, μάρτυς ὑπάρχει, ὅστις αὐτὸ καὶ διηγήσατο. Ἔλεγε γὰρ, ὅτι ἐν τῇ πόλει Σπολήτης κόρη τις λοιπὸν παρθένος τοῦ γάμου ἡλικίαν ἤδη φθάσασα, θυγάτηρ ὑπῆρχέ τινι τῶν ἐκεῖσε πρωτευόντων. |
| 10 | Ἥτις ἐν τῷ πόθω τῆς ἐπουρανίου ζωῆς πυρωθεῖσα πάσῃ σπουδῇ πρὸς ταύτην ἐπείγετο. Ὁ δὲ ταύτης πατὴρ ἀντιστῆναι αὐτῇ ἐν τῇ ὁδῷ τῆς ζωῆς ἠγωνίζετο. Αὐτὴ δὲ τὸν πατέρα καταλιποῦσα, τῆς μοναχικῆς πολιτείας τὸ σχῆμα ἐδέξατο, ὅθεν λοιπὸν ὁ ταύτης πατὴρ ἐκ τῆς ἰδίας αὐτοῦ ὑποστάσεως ἀκληρονόμητον αὐτὴν πεποίηκε, καὶ οὐδὲν αὐτῇ ἕτερον, εἰ μὴ ἓξ οὐγκίας ἑνὸς κτηματισκίου, κατέλιπε. |
| 11 | Ταύτης δὲ τῷ ὑποδείγματι ἐξακολουθοῦσαι ἤρξαντο πολλαὶ κόραι εὐγενεστάτου γένους πρὸς αὐτὴν ἀποτάσσεσθαι, καὶ τῷ παντοδυνάμω κυρίω ἡγιασμένῃ τῇ παρθενίᾳ δουλεύειν. |
| 12 | Ἐν μιᾷ δὲ ἡμέρᾳ, ὁ αὐτὸς ἀνὴρ, ὁ τῇ ζωῇ εὐλαβέστατος Ἐλευθέριος, ἐπισκέψεως καὶ οἰκοδομῆς χάριν πρὸς αὐτὴν παρεγένετο. Καθεζομένου δὲ αὐτοῦ ἅμα αὐτῆς, καὶ θείοις λόγοις ὁμιλούντων, ἐκ τοῦ προαστείου, οὗπερ τὰς ἓξ οὐγκίας παρὰ τοῦ ἑαυτῆς πατρὸς ἦν λαβοῦσα, γεωργός τις μετὰ ξενίου πρὸς αὐτὴν ἦλθεν, ὅστις ἐν ὅσω ἔμπροσθεν αὐτῶν ἵστατο, πνεύματι πονηρῷ ῥαγεὶς ἔπεσε, καὶ ἤρξατο μετὰ μεγίστων φωνῶν λίαν ὀδυνᾶσθαι. |
| 13 | Τότε ἡ ἁγιωτάτη ἐκείνη θήλεια ἀναστᾶσα, αὐστηρῷ προσώπω μετὰ φωνῆς ἰσχυρᾶς, ἐπέτρεψε τῷ ἀκαθάρτω πνεύματι λέγουσα: Ἔξελθε ἀπ᾽ αὐτοῦ, ἐλεεινὲ, ἔξελθε. Ἐν δὲ τῇ ταύτης φωνῇ, διὰ τοῦ στόματος τοῦ δαιμονιοῦντος, ὁ διάβολος ἀπεκρίθη λέγων· Καὶ ἐὰν ἐκ τούτου ἐξέλθω, εἰς τίνα ἔχω εἰσελθεῖν; Κατὰ οὖν συγκυρίαν χοῖρος σεμνὸς πλησίον. |
| 14 | ἐβόσκετο. Ἡ δὲ ἱερωτάτη θήλεια ἐκείνη ἐπέτρεψεν αὐτῷ, λέγουσα· Ἔξελθε ἀπ᾽ αὐτοῦ, καὶ εἰς τοῦτον τὸν χοῖρον εἴσελθε. Ὅστις παραυτὰ ἐκ τοῦ ἀνθρώπου ἐξελθὼν, εἰς τὸν χοῖρον εἰς ὃν ἐκελεύθη εἰσῆλθε, καὶ φονεύσας αὐτὸν, ἀπέστη. |
| 15 | ΠΕΤΡ. Ἤθελον γνῶναι ἀκριβῶς ἐὰν τὸν χοῖρον ὀφείλει τῷ ἀκαθάρτω πνεύματι δωρήσασθαι. |
| 16 | ΓΡΗΓ. Τοῦ προκειμένου κανόνος τῆς ἡμετέρας διαγωγῆς τῆς ἀληθείας Χριστοῦ εἰσι τὰ ὑποδείγματα. Ὅταν γὰρ ὁ λυτρωτὴς ἡμῶν Θεὸς τὸν λεγεῶνα ἀπὸ τοῦ πάσχοντος ἀνθρώπου ἐξέβαλε, παρεκάλουν αὐτὸν τὰ πνεύματα, λέγοντα· Ἐὰν ἐκβάλῃς ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων εἰσελθεῖν. |
| 17 | Τὸν ἄνθρωπον οὖν καθαρίσας, παρεχώρησεν αὐτοῖς εἰς τοὺς χοίρους εἰσελθεῖν, καὶ τούτους ἐν τῇ θαλάσσῃ καταποντίσαι. Ὅθεν ἐκ τούτου δείκνυται, ὅτι ἄνευ παραχωρήσεως τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ οὐδεμίαν ἐξουσίαν τὸ πονηρὸν πνεῦμα κατὰ τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ὁπόταν οὐδὲ κατὰ χοίρων ἐξουσίαν ἔσχεν, ἄνευ παραχωρήσεως. |
| 18 | Ὅθεν λοιπὸν ἀναγκαῖόν ἐστιν ἡμᾶς ἐκείνω ὑποταγῆναι, ᾧ τινι πάντα τὰ ἐναντία καὶ μὴ βουλόμενα ὑποτάσσονται. Ὥστε τοσοῦτον τῶν πολεμίων ἡμῶν δυνατώτεροι ἐσόμεθα, ὅσον μετὰ τοῦ πάντων ἀρχηγοῦ ἓν γινόμεθα διὰ τῆς ταπεινοφροσύνης. |
| 19 | Τί οὖν θαυμαστὸν, ἐὰν οἱ ἐκλεκτοὶ ἔτι ἐν ταύτῃ τῇ σαρκὶ περιόντες, πολλὰ θαυμάσια ποιεῖν δύνανται, ὁπόταν τινῶν καὶ νεκρὰ τὰ ὀστᾶ ἐν πολλῇ δυνάμει θαυμάτων ζῶσιν; |