Cassianus, De coenobiorum institutis, 11, CAPUT X. Exemplum regis Ezechiae, quemadmodum telo cenodoxiae deiectus fuerit.
| 1 | Ita namque Ezechiam regem Iudae, virum in omnibus consummatae iustitiae, et sanctarum Scripturarum testimonio comprobatum, post innumera virtutum praeconia, uno elationis telo legimus fuisse deiectum, et qui internecionem centum octoginta quinque millium de exercitu Assyriorum, angelo sub nocte vastante, una prece valuit impetrare, vanitatis gloriatione superatur (IV Reg. XIX). |
| 2 | Cuius ut praeteream virtutum tam prolixum catalogum, quem replicare perlongum est, hoc unum dicam. |
| 3 | Qui post indictum terminum vitae, mortisque diem Domini sententia praefinitum, quindecim annis vitae metas excedere una oratione promeruit sole per decem gradus, quos ad occasum tendens iam illustraverat, revertente, qui lineas quas abscessu eius umbra subsequens occuparat, suo rursum reditu fugans, duplicatum diem universo orbi contra fixas naturae leges inaudito miraculo praebuit; post tanta tamque incredibilia signa, post tam immania documenta virtutum, qualiter fuerit successibus suis elisus, audi Scripturam narrantem: In diebus, inquit, illis aegrotavit Ezechias usque ad mortem, et oravit Dominum, et exaudivit eum, et dedit ei signum, illud scilicet quod legimus de solis datum esse reditu per Isaiam prophetam in quarto Regnorum libro: Sed non, inquit, secundum beneficia, quae acceperat, retribuit ei: quia elevatum est cor eius, et facta est contra eum ira, et contra Iudam et Ierusalem: humiliatusque est postea, eo quod exaltatum esset cor eius, tam ipse quam habitatores Ierusalem, et idcirco non venit super eos ira Domini in diebus Ezechiae (IV Reg. XX). |
| 4 | Quam perniciosus, quam gravis est elationis morbus! Tantae iustitiae, tantae virtutes, tanta fides atque devotio, quae naturam ipsam ac totius mundi leges immutare meruerunt, una elatione depereunt: Ita ut universis virtutibus suis, ac si non fuissent, oblivioni traditis, iram Domini confestim suscepisset, nisi eam resumpta humilitate placasset; ut qui de tam excelso meritorum fastigio, elatione impellente, deciderat, non nisi per eosdem rursum humilitatis gradus ad amissum culmen ascenderet. |
| 5 | Vis aliud quoque exemplum similis ruinae percipere? |