Cassianus, De coenobiorum institutis, 10, CAPUT XX. De fratre desidioso, qui alios egredi de coenobio sollicitabat.
| 1 | Novimus fratrem, cuius etiam nomen, si amplius aliquid ex hoc instructionis accederet, proderemus, qui cum in coenobio moraretur, eumque necessitas coactaret ut statutum operis pensum quotidie oeconomo traderet, ne in maiorem operis modum alicuius propensius laborantis tenderetur vel confunderetur exemplo, cum in coenobio quempiam fratrum vidisset ingressum, qui ardore fidei vellet aliquid amplius operis consignare, si clandestinis eum persuasionibus revocare ab huiusmodi intentione minime potuisset, consiliis pravis ac susurrationibus ad transmigrandum exinde persuadebat. |
| 2 | Et quo eum facilius asportaret, se quoque iam olim multis ex causis offensum confingebat velle discedere, si solatium itineris vel comitis reperisset. |
| 3 | Cumque eum ad consensum occultis obtrectationibus monasterii pellexisset, condicens ei horam, qua de monasterio deberet exire, vel locum quo se praeveniens exspectaret, ipse velut illico subsecuturus ibidem subsistebat. |
| 4 | Illoque iam, pro discessus sui verecundia, non audente ad monasterium de quo aufugerat ulterius aggregari, infelix fugae eius auctor in coenobio residebat. |
| 5 | Hoc unum exemplum de istius modi genere hominum pro incipientium cautione dixisse sufficiat, quo pateat evidentius, quanta mala otiositas, secundum Scripturae sententiam (Eccles. XXXIII), in monachi mente parturiat, vel quemadmodum corrumpant bonos mores colloquia mala (I Cor. XV). |