| 1 | Nonnullos audivimus hunc animae perniciosum morbum ita excusare tentantes, ut eum detestabiliore interpretatione Scripturarum extenuare gestirent, dicentes non esse noxium, si delinquentibus fratribus irascamur; siquidem, inquiunt, ipse Deus contra eos qui eum, vel scire nolunt, vel scientes contemnunt, furere atque irasci dicatur, ut ibi: Et iratus est furore Dominus in populum suum (Psalm. CV); vel cum orat Propheta, dicens: Domine, ne in furore tuo arguas me, neque in ira tua corripias me (Psalm. VI et XXXVII); non intelligentes quod dum hominibus occasionem pestiferi vitii volunt concedere, immensitati divinae ac fonti totius puritatis iniuriam carnalis passionis admisceant. |