| 1 | Talibus igitur decessionum profectibus in deterius crescens, nullam deinceps humilitatis, nullam charitatis, nullam obedientiae, non dicam virtutem, sed ne umbram quidem virtutis retinere contentus, indignatur ad omnia, et ad singula opera murmurat atque suspirat. |
| 2 | Nullaque iam reverentia reservata, velut equus durissimus ad praecipitium fertur infrenis: nec victu quotidiano, nec solito indumento contentus, non se diutius haec toleraturum esse testatur. |
| 3 | Deum quoque non ibi solummodo esse proclamat, nec salutem suam in illo tantum loco esse conclusam. |
| 4 | Unde si quoquam se non celerius asportaverit, se periturum protinus graviter ingemiscit. |