Cassianus, De coenobiorum institutis, 4, CAPUT XXVII. De humilitate et obedientia abbatis Mucii, quam in proiiciendo in fluvium parvulo filio ex praecepto senioris non haesitavit implere.
| 1 | Hucusque abbatis Ioannis pauca dixisse de multis sufficiat; nunc abbatis Mucii factum memoria dignum comprehendam. |
| 2 | Hic namque abrenuntiare desiderans huic mundo, tamdiu pro foribus monasterii excubans perduravit, donec immobili perseverantia sua contra omnem consuetudinem coenobiorum cum filio suo parvulo, qui octo circiter erat annorum, ut susciperetur eliceret. |
| 3 | Cumque tandem recepti fuissent, confestim non solum diversis praepositis traditi, verum etiam cellae habitatione seiuncti sunt, ne scilicet iugi visione parvuli, reminisceretur pater ex omni sua, quam renuntians abiecerat, facultate atque affectione carnali, saltem sibi filium superesse: et quemadmodum se iam divitem non esse sciebat, ita etiam patrem se esse nesciret. |
| 4 | Quod ut plenius probaretur, utrum videlicet plus faceret affectione sanguinis, ac suorum viscerum charitate, an obedientia et mortificatione Christi, quam renuntians quisque pro eius debet amore praeferre, de industria negligebatur parvulus, pannis potius quam vestimentis indutus, sordibus quoque ita obsitus ac foedatus, ut offendere potius quam delectare paternos oculos posset, quoties ab eo fuisset aspectus: sed etiam colaphis atque alapis expositus diversorum, quas plerumque sub obtutibus suis innocenti parvulo etiam gratis cernebat infligi: ita ut numquam genas eius, nisi lacrymarum sordentibus vestigiis videret infectas. |
| 5 | Cumque taliter infans sub oculis eius per dies singulos ageretur, pro amore nihilominus Christi et obedientiae virtute, rigida semper atque immobilia patris viscera permanserunt. |
| 6 | Non enim iam reputabat suum filium, quem secum pariter obtulerat Christo: nec curabat de praesentibus eius iniuriis, sed potius exsultabat, quod eas nequaquam infructuose cernebat tolerari: parum cogitans de lacrymis eius, sed de propria humilitate ac perfectione sollicitus. |
| 7 | Quam districtionem mentis illius atque immobilem rigorem pervidens coenobii senior, ad comprobandam penitus animi eius constantiam, cum plorare quadam die vidisset infantem, simulans se adversus eum commotum, praecepit patri, ut tollens eum iactaret in flumen. |
| 8 | Tunc ille velut a Domino sibi hoc praeceptum esset, confestim celeri cursu rapiens filium, ulnis propriis usque ad oram fluminis advexit iactaturus. |
| 9 | Quod profecto fervore fidei et obedientiae eius fuisset opere consummatum; nisi procurati fuissent de industria fratres, qui sollicite ripam fluminis obsiderent, proiectumque iam et quodammodo de fluminis alveo parvulum rapuissent; et consummationem praecepti, obsequio patris ac devotione completam ab effectu operis, atque ab ipso fine revocassent. |