| 1 | Post conspectum atque colloquium trium illorum senum, quorum Collationes, sancto fratre nostro Eucherio compellente, utcumque digessimus, cum etiam ulterioris Aegypti partes, in quibus amplior atque perfectior sanctorum numerus commeabat, maiore flagrantia desideraremus expetere, [De hoc vico vel oppido alias dictum est (Lib. V Inst. c. 36); in quo Piammonem abbatem claruisse Sozomenus et Nicephorus testantur.] ad vicum cui nomen est Diolcos, uni ex septem Nili fluminis ostiis imminentem, non tam itineris necessitate quam desiderio sanctorum illic commorantium compellente, pervenimus. |
| 2 | Cum enim velut cupidissimi mercatores plurima illic celeberrimaque coenobia ab antiquis audivissemus patribus instituta, continuo quasi navigationem inquisitionis incertae, spe maioris lucri persuadente, suscepimus. Ubi cum diutissime fluctuantes ad illos virtutum sublimitate conspicuos montes undique oculos tenderemus, abbatem [Piammon, non Piamon, legendum esse admonet Ciaconius, ex Graecis auctoribus. Est autem hic Piammon, de quo superius habita mentio, ubi eius humilitas et studium tegendae propriae perfectionis et austeritatis refertur. De eodem Sozomenus haec habet (Lib. VI c. 29; Niceph. l. XI cap. 35): Piammon et Ioannes id temporis quoque circiter Διολκόν Aegypti, celeberrimis praefuere monasteriis; exquisitissime autem sacerdotio (presbyteri enim erant) et summa cum reverentia perfungebantur. Traditum vero est Piammonem quodam tempore, cum sacrum faciebat, vidisse circa sacram mensam stantem angelum Dei, et monachos praesentes in libro scripsisse, absentes vero inde delevisse. Sic ille. At hoc idem exemplum in Vitis Patrum paulo plenius et accuratius enarratur in hunc modum (Lib. II c. 32): Vidimus admirabilem presbyterum, nomine Piammonem, totius humilitatis et benignitatis virum, habentem etiam revelationum gratiam. Denique quodam tempore, cum Domino sacrificium offerret, vidit angelum Dei stantem iuxta altare, et uniuscuiusque monachorum accedentium ad altare scribentem nomina in libro quem tenebat in manibus, quorumdam tamen non scribentem. Cumque diligenter observasset senior, qui essent quorum nomina non scripsisset, postquam sunt completa mysteria, unumquemque eorum seorsum vocans, percunctatur quid ab eis in occulto peccati fuisset admissum; et invenit ex confessione unumquemque eorum peccati mortalis obnoxium. Tunc hortatur eos poenitentiam agere, et semetipsum cum eis ante Dominum prosternens, die ac nocte, tamquam ipse in eorum peccatis esset obnoxius, flebat et tamdiu permansit cum eis in poenitentia et lacrymis, donec iterum videret eumdem angelum stantem et scribentem accedentium nomina, et posteaquam omnium scripsit, tunc etiam illos ex nominibus evocantem et ad reconciliationem altaris invitantem. At vero ubi hoc senior vidit, intellexit eorum susceptam esse poenitentiam, et sic eos altari tota cum gratulatione restituit. Haec ibi; ex quibus intelligimus Cassianum non pro eodem accipere seniorem et presbyterum, sed seniorem aetate, presbyterum ordine et officio sacerdotii intelligere: quamvis πρεσβύτερος Latine seniorem sonet. Ex eodem loco etiam colligimus iam olim plerosque monachorum patres et archimandritas solere esse presbyteros et sacerdotes, ad hoc nimirum ordinatos ut sacramenta Domini conficerent et aliis ministrarent; quod ex multis aliis locis et exemplis alibi comprobavimus.] Piammonem omnium anachoretarum illic inhabitantium seniorem, eorumdemque presbyterum, velut quamdam sublimissimam [Pharus, ut annotat Cuychius, insula est prope Aegyptum oblonga, parvaque, contra Nili ostia, nunc continenti coniuncta, quae portum Alexandriae efficiebat (Plin. l. XXXVI cap. 12); in quo portu, teste Strabone, turris ingens in altissima rupe aedificata erat, quae navigantibus nocturno tempore lumen praebebat, quaeque ab ipsa insula pharus quoque dicta est. Inde vero omnes eiusmodi turres et machinae quae lumen errantibus aut periclitantibus praestant, φάροι, quasi φάνοι, quod ex illis faces appareant. Hinc ergo Piammonem abbatem, propter insignis animi dotes ac virtutes, sublimissimae cuidam Pharo comparat Cassianus. Haec Cuychius et eadem aliis verbis Ciaconius.] pharum, primus circumspectantium notavit intuitus. |
| 3 | Hic etenim sicut evangelica illa civitas in excelsi montis vertice constitutus [Matth. |
| 4 | Non enim de mirabilibus Dei, sed de institutis studiisque sanctorum quaedam quae reminisci possibile est, nos spopondimus tradituros, ut necessariam tantum perfectae vitae instructionem, non inutilem absque ulla emendatione vitiorum ac supervacuam admirationem legentibus praeberemus. Cum itaque beatus Piammon summa gratulatione susceptos humanitate etiam congrua refecisset, intelligens nos non eiusdem esse regionis, primum unde vel cur Aegyptum petissemus sollicite percunctatus, ac de coenobio Syriae ob desiderium perfectionis nos illo advenisse cognoscens, ita exorsus est. |