| 1 | [Observatione dignum videtur, quod Cassianus in his collationibus non nisi uno aut altero loco legitur per se locutus (Collat. 17, cap. 3); alias semper per suum socium Germanum, qui suo et Cassiani nomine cum Patribus illis colloquebatur, eosque interrogabat, et responsa accipiebat. Qua in re religiosae modestiae specimen et silentii exemplum praebuit Cassianus, ut qui seniori ac presbytero, iunior ipse et diaconus dumtaxat, quamvis fortasse doctior ac peritior, loquendi officium et honorem detulerit, et illo loquente silentium interea tenuerit (Vide Collat. 7, 8, 9, 10, 11 et 12); memor haud dubie illius apostolicae sententiae: Si quis putat se religiosum esse, non refrenans linguam suam: sed seducens cor suum, huius vana est religio (Iacob. I). Memor et salutaris doctrinae quam a viro sanctissimo, eodemque sancti Ioannis Chrysostomi discipulo et suo condiscipulo (Baron. in Martyrol. 4 Februar.), acceperat. Exstat enim Isidori Pelusiotae (Lib. I, epist. 309) viri sanctitate et doctrina conspicui ad Cassianum epistola, cum aggressus esset vitam monasticam profiteri; qua eum serio admonuit linguam esse coercendam, monacho praesertim adhuc iuveni et novitio (Vide praefat. nostram ad Lection.). Nam loqui et docere magistrum condecet: tacere et audire discipulo convenit, ait D. Benedictus cap. I suae Regulae.] Germanus: Ad quod nos valde permoti, quid ergo, diximus, labor ieiuniorum, lectionis instantia, opera misericordiae, iustitiae, pietatis, et humanitatis auferentur a nobis, et non permanebunt cum auctoribus suis? Praesertim cum ipse Dominus retributionem regni coelorum his operibus repromittat, dicens: Venite, benedicti Patris mei, possidete regnum vobis paratum a constitutione mundi: Esurivi enim, et dedistis mihi manducare: Sitivi, et dedistis mihi bibere, etc. [Matth. |