| 1 | Sancti patris nostri Pacomii; qui cum esset factis apostolicae gratiae insignis, fundatorque Aegypti coenobiorum, scripsit monachorum regulas, quas Angelo dictante didicerat, simul et de tempore Paschali. In Syria natale Victoris et Coronae, sub Antonino imperatore, duce Alexandriae Sebastiano. Erat autem Victor miles a Cilicia, cui Sebastianus in confessione fidei confringi digitos, et evelli iussit, deinde illum in caminum ignis mitti, ubi triduo permanens, non est laesus: deinde venenum bibere iussus, non est mortuus, sed veneficum potius ad fidem convertit. Deinde iussum est nervos corporis eius tolli, deinde oleum bulliens mitti in pudendis eius, post hoc iussit lampades ardentes suspenso ad latera applicari: post hoc acetum et calcem simul misceri, et dari ei; deinde oculos erui, deinde triduo visum {0} capite suspendi, et dum adhuc suspirasset, iussit eum excoriari. Tunc Corona, cum esset uxor militis cuiusdam, coepit beatificare sanctum Victorem pro gloria martyrii. Et dum hoc faceret, vidit duas coronas de coelo lapsas, unam Victori, et alteram sibi missam. Cumque et hoc cunctis audientibus protestaretur, tenta est a duce, iussum est duas arbores palmae curvari adinvicem, et canabinis funibus ligari Coronam in utraque manibus et pedibus, et sic arbores dimitti. Quod dum fieret, divisa est Corona in duas partes; erat autem annorum sedecim. Tunc quoque Victor decollatur, et ipse victoriae perennis triumphum meruit. |