Beda Venerabilis, Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum, 5, 11

monumenta.ch > Beda Venerabilis > 11
Beda, Historia Eccl. Gentis Anglorum, 5, X. Ut Uilbrord in Fresia praedicans, multos ad Christum converterit; et ut socii eius Hewaldi sint martyrium passi. <<< >>> XII. Ut quidam in provincia Nordanhymbrorum a mortuis resurgens, multa et tremenda et desideranda quae viderat narraverit.

Beda Venerabilis, Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum, 5, CAPUT XI. Ut viri venerabiles Suidberct in Brittania, Uilbrord Romae sint in Fresiam ordinati episcopi.

1	Primis sane temporibus adventus eorum in Fresiam [DCXCII], mox ut comperit Uilbrord datam sibi a principe licentiam ibidem praedicandi, acceleravit venire Romam, cuius sedi apostolicae tunc Sergius papa praeerat, ut cum eius licentia et benedictione, desideratum evangelizandi gentibus opus iniret, simul et reliquias beatorum apostolorum ac martyrum Christi ab eo se sperans accipere, ut dum in gente cui praedicaret destructis idolis ecclesias institueret, haberet in promptu reliquias sanctorum quas ibi introduceret; quibusque ibidem depositis, consequenter in eorum honorem quorum essent illae [Al., essent, illa Sing.], singula quaeque loca dedicaret.
2	Sed et alia perplura quae tanti operis negotium quaerebat, vel ibi discere, vel inde accipere cupiebat. In quibus omnibus cum sui voti compos esset effectus, ad praedicandum rediit.
3	Quo tempore fratres qui erant in Fresia verbi ministerio mancipati, elegerunt ex suo numero virum modestum moribus et mansuetum corde [Suidberctum. Secundum Pseudo-Marcellinum natus est Suidberctus in provincia Nordanhymbrana ex parentibus Sigebercto comite Nortingrani et Bertha comitissa; quinto decimo aetatis anno monasterium Beardaneu intravit, novemque ibi annis actis, presbyteratum suscepit. Idem auctor memorat eum in Fresia a paganis incarceratum et ab angelo in libertatem vindicatum, dein visum caeco, vitamque mortuo restituentem; sed fides vix videtur esse adhibenda historiae quot lineis fere tot erroribus refertae.] Suidberctum qui eis ordinaretur antistes, quem Brittaniam destinatum ad petitionem eorum [Ordinavit. Suidberct ordinatus est anno 693, Berctuald nondum reverso. Sed Marcellinus eum an. 695 ordinatum narrat, et ideo ait a Uilfrido fuisse consecratum, quia Ecgberct, archiepiscopus Ebor, gravi morbo laborabat: Baronius vero in hac re non sequens Marcellinum quem in caeteris non satis perite exscribit, aliam rationem profert, scilicet quia Uilfrid fuit apostolicae sedis legatus. Marcellini quidem ratio plane falsa est, quia Ecgberct tunc non erat archiepiscopus Ebor., et Baronii non est satis liquida, nam si Cantia tunc episcopum habuisset, si Berctualdus ad sedem reversus esset, ille, ut ex hoc Bedae loco videtur, Suidberctum consecrasset.] ordinavit reverentissimus Uilfrid episcopus, qui tunc forte patria pulsus in Merciorum regionibus exulabat.
4	Non enim eo tempore habebat episcopum Cantia, defuncto quidem Theodoro, sed necdum Berctualdo successore eius qui trans mare ordinandus ierat, ad sedem episcopatus sui reverso.
5	Qui videlicet Suidberct accepto episcopatus de Brittania regressus, non multo post ad gentem Boructuarorum secessit, ac multos eorum praedicando ad viam veritatis perduxit. Sed expugnatis non longo post tempore Boructuaris a gente antiquorum Saxonum, dispersi sunt quolibet hi qui verbum receperant; ipse [Al., ipseque] antistes cum quibusdam Pippinum petiit, qui interpellante Blithrydae [Al., Blithrude] coniuge sua, dedit ei locum mansionis in insula quadam Rheni, quae lingua eorum vocatur In littore: in qua ipse, constructo [Monasterio. Quod construxit in villa eius insulae Werda dicta in honorem B. Virg. Mariae.] monasterio quod hactenus haeredes eius possident, aliquandiu continentissimam gessit vitam, ibique [Diem clausit. Breves Francorum Annales ab Andrea du Chesne, tom. II Francic. Scriptorum editi, ad an. 713 ista habent: «Depositio Suitberthi episcopi.» Pseudo-Marcellinus obiisse illum tradit an. 717, Kal. Mart. feria sexta, hora 12. Verum hoc, aeque ac pleraque alia toto ille opere, infeliciter. Etenim illo anno cyclo solis 26, lit. Dom. C, non in feriam sextam, sed in secundam inciderunt Martii Kal. Et repugnat quae sub nomine S. Ludgeri episcopi composita est epistola. Nam cap. 1 ait annum a Nat. Dom. 748 fuisse tricesimum tertium post celebrem transitum sanctissimi Suiberti. Unde sequeretur anno 715 obiisse, cyclo solis 24, lit. Dom. F, ac tunc quidem Kal. Martii fuerunt, feria 6, an. 804. Suidberct a Leone III canonizatus est, diciturque esse primus, qui in sanctorum numerum solemniter est ascriptus. Vide S. Ludgeri epistolam apud Surium I Mart. et Corn. a Lap. in Ecclesiast. c. XLIV.] diem clausit ultimum.
6	Postquam vero per annos aliquot in Fresia, qui advenerant docuerunt [DCXCVI], misit Pippinus, favente omnium consensu, virum venerabilem Uilbrordum Romam, cuius adhuc pontificatum Sergius habebat, postulans ut eidem Fresonum genti archiepiscopus ordinaretur. Quod ita ut petierat impletum est anno ab incarnatione Domini sexcentesimo nonagesimo sexto.
7	Ordinatus est autem in ecclesia sanctae martyris [Caeciliae. S. Caecilia colitur XXII Novemb. Alcuinus, apud Mabillon. Act. Ben. saec. III, tradit Clementem consecratum in Ecclesia B. Petri.] Ceciliae, die natalis eius, imposito sibi a papa memorato nomine Clementis: ac mox remissus ad sedem episcopatus sui, id est, post dies quatuordecim ex quo in Urbem venerat.
8	Donavit autem ei Pippin locum cathedrae episcopalis in castello suo inlustri, quod antiquo gentium illarum verbo [Uiltaburg. Beda videtur hic confundere duos locos diversos, nam verisimile est Uiltaburg fuisse locum 3600 passuum a Traiecto distantem, qui nunc dicitur Uiltenburg. Cluver., Germ. Antiq. II, 36.] Uiltaburg, id est, Oppidum Uiltorum, lingua autem Gallica Traiectum vocatur; in quo aedificata [Ecclesia. Hanc in honore sancti Salvatoris consecravit. Bonif., ep. 97, apud Bibl. Patr. saec. VIII. item aliam in Traiecto in honore S. Martini construxit.] ecclesia, reverentissimus pontifex longe lateque verbum fidei praedicans, multosque ab errore revocans, plures per illas regiones ecclesias, sed et [Monasteria. Unum condidisse dicitur Esternaci.] monasteria nonnulla construxit. Nam non multo post alios quoque illis in regionibus ipse constituit antistites ex eorum numero fratrum qui vel secum, vel post se illo ad praedicandum venerant; ex quibus aliquanti iam dormierunt in Domino.
9	Ipse autem Uilbrord, cognomento Clemens, adhuc [Superest. Ille autem non obiit ante annum 736. Gallicanum enim Martyrolog. prodit eum rexisse Ecclesiam 40 annos, et in monasterio Esternaco parochiae Trevirensis esse depositum; quod monasterium ita defuncti huius miraculis claruit, ut postea illius nominis titulo sit insignitum. S. Bonifacius Mogunt. autem episcopus in ep. 97 ait eum praedicasse per 50 annos, usque ad debilem senectutem. Bibl. Patr., saec. VIII. Cum igitur episcopatum iniit an. 696, necesse est eum obiisse circa an. 745.] superest [DCCXXXI] longa iam venerabilis aetate, utpote tricesimum et sextum in episcopatu habens annum, et post multiplices [Al., multiplicis] militiae caelestis agones ad praemia remunerationis supernae tota mente suspirans.