Beda Venerabilis, Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum, 3, 1

monumenta.ch > Beda Venerabilis > 1
>>> Beda, Historia Eccl. Gentis Anglorum, 3, II. Ut de ligno Crucis quod idem rex contra Barbaros pugnaturus erexerat, inter innumera sanitatum miracula, quidam a dolentis brachii sit languore curatus.

Beda Venerabilis, Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum, 3, CAPUT PRIMUM. Ut primi successores Aeduini regis, et fidem suae gentis prodiderunt [Al., perdiderunt], et regnum porro Osualdus Christianissimus rex utrumque restauravit.

1	At interfecto in pugna Aeduino, suscepit pro illo regnum Derorum, de qua provincia ille generis prosapiam et primordia regni habuerat, filius patrui eius Aelfrici, vocabulo Osric, qui ad praedicationem Paulini, fidei erat sacramentis imbutus [DCXXXIII]. Porro regnum Berniciorum, nam [In has duas provincias. In Deiram quae ab Humbra incipiens, ad Tesam fluvium terminabatur, et in Berniciam quae a Tesa usque ad Twedam protendebatur. Unde etiam quidam reges Nordhymbrorum regnabant super solos Deiros, sicut Aelle; quidam super solos Bernicios, sicut Adda filius eiusdem Aelle; quidam super utrosque sicut Aeduinus filius eiusdem Aellae, et sanctus Osualdus, et post eum frater eius Osuiu. A tempore cuius Osuiu utraque regio sub uno regno remansit. Ita Ric. Hag., X Scr., p. 286. Harum tamen provinciarum terminos longe aliter dederunt quidam. Deiros ad Tuedam, Bernicios ad fretum Edinburgicum extendentes; et Bernicios quidem ad Fretum inveniamus, Deiros vero non ultra Tesam fluvium.] in has duas provincias gens Nordanhymbrorum antiquitus divisa erat, suscepit filius Aedilfridi qui de illa provincia generis et regni originem duxerat, nomine Eanfrid.
2	Siquidem tempore toto quo regnavit Aeduini, filii praefati regis Aedilfridi qui ante illum regnaverat, cum magna nobilium iuventute apud Scottos sive Pictos exulabant, ibique ad doctrinam Scottorum catechizati et baptismatis sunt gratia recreati. Qui ut mortuo rege inimico, patriam sunt redire permissi, accepit primus eorum, quem [Diximus. Vulgg.: diximus, Ossicus regnum Deirorum, secundus vero Eanfrid Berniciorum. Uterque, etc.] diximus, Eanfrid regnum Berniciorum. Qui uterque rex ut terreni regni insulas sortitus est, sacramenta regni caelestis quibus initiatus erat, anathematizando prodidit [Al., perdidit], ac se priscis idolatriae sordibus polluendum perdendumque restituit.
3	Nec mora, utrumque rex Brittonum Ceadualla impia manu, sed iusta ultione peremit [DCXXXIV]. Et primo quidem proxima aestate Osricum, dum se [In oppido Municipio. Non oppidi, ut scriptores absurde textum Bedae corruperunt: sed oppido municipio; oppido quod pro municipio habetur, vel Municipium appellatur: sicut etiam Paraphrasis Saxon. recte vertit. Horum unum tantum in hac provincia novimus, et quidni illud fuerit, nempe Eburacum, quod Aurelius Victor in sua Caesarum Historia, expresse Municipium appellat? Poterat quidem vox Municipium, ut pote in sequioribus saeculis latiore sensu sumi, sed expressio Bedae in hoc loco peculiarem quamdam designationem involvit, regni, scilicet, Deirensis urbem primariam, quae etiam revera municipium ab antiquo fuerat.] in oppido [Al., oppidi] Municipio temerarie obsedisset, erumpens subito cum suis omnibus imparatum cum suo exercitu delevit. Dein cum anno integro provincias Nordanhymbrorum non ut rex victor possideret sed quasi tyrannus saeviens disperderet, ac tragica caede dilaceraret, tandem Eanfridum inconsulte ad se cum duodecim lectis [Al., electis] militibus, postulandae pacis gratia venientem simili sorte damnavit. Infaustus ille annus et omnibus bonis exosus usque hodie permanet, tam propter apostasiam regum Anglorum qua se fidei sacramentis exuerant, quam propter vesanam Brittonici [Al., Brittanici] regis tyrannidem.
4	Unde cunctis placuit regum tempora computantibus, ut ablata de medio regum perfidorum memoria, idem annus sequentis regis, id est, Osualdi, viri Deo dilecti, regno adsignaretur: quo, post occisionem fratris Eanfridi, superveniente cum parvo exercitu, sed fide Christi munito, infandus Brittonum dux cum immensis illis copiis quibus nihil resistere posse iactabat, interemptus est; in loco qui lingua Anglorum [Denisesburna. Audax forte nimium qui negaverit hunc esse hodiernum Dilston. Nihil tamen ibi reperitur quod illi opinioni faveat nisi nominis quaedam similitudo, eaque non ex Beda, sed ex mala eius lectione. Nam loci situs, et Historiae narratio ad Occidentem magis Borealem tendunt. Vide append., n. 13.] Denisesburna, id est, Rivus [Al., oriens] Denisi vocatur.