Beda Venerabilis, Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum, 1, CAPUT VI. De imperio Diocletiani, et ut Christianos persecutus sit.
| 1 | Anno Incarnationis Dominicae ducentesimo octogesimo sexto, Diocletianus tricesimus tertius ab Augusto imperator ab exercitu electus, annis viginti fuit, Maximianumque cognomento Herculium socium creavit imperii. Quorum tempore Carausius quidam, genere quidem infimus, sed consilio et manu promptus, cum ab observanda Oceani litora quae tunc Franci et Saxones infestabant, positus, plus in perniciem quam in provectum reipublicae ageret, ereptam praedonibus praedam nulla ex parte restituendo dominis, sed sibi soli vindicando; accendens [Al., accedens] suspicionem, quia ipsos quoque hostes ad incursandos fines artifici [Al., artificii] negligentia permitteret. |
| 2 | Quamobrem a Maximiano iussus occidi, purpuram sumpsit ac Brittanias occupavit; quibus sibi per septem annos fortissime vindicatis ac retentis, tandem fraude Alecti socii sui interfectus est. Alectus [Al. add. vero] postea ereptam Carausio insulam per triennium tenuit, quem Asclepiodotus praefectus praetorio [Al., praetorii] oppressit, Brittaniamque post decem annos recepit. |
| 3 | Interea Diocletianus in Oriente, Maximianus Herculius in Occidente, vastari Ecclesias, affligi interficique Christianos decimo post Neronem loco praeceperunt [CCCIV]: quae persecutio omnibus fere ante actis diuturnior atque immanior fuit; nam per decem annos, incendiis Ecclesiarum, proscriptionibus innocentum, caedibus martyrum incessabiliter acta est. Denique etiam Brittaniam tum plurima [Al., complurima] confessionis Deo devotae gloria sublimavit. |