BRID. RAMES. GLOSSAE.---Solstitia et aequinoctia bina putantur, octavo Kalend. Ian. et Iulii, Aprilisque et Octob. VIII, scil. in partibus Capricorni et Cancri, Arietis et Librae. Sed aequinoctialis dies omni mundo aequalis est. Vario autem lucis incremento in Meroe longissimus dies duodecim horas aequinoctiales et octo partes unius horae colligit; Alexandriae vero quatuordecim horas, in Italia duodecim, in Britannia septemdecim; ubi aestate lucidae noctes haud dubie testantur id quod cogit ratio credi, solstitii diebus accedente sole propius vertice mundi angusto lucis ambitu subiecta terrae continuos dies habere senis mensibus, noctesque e diverso, ad brumam remoto: quod fieri in insula Thylae Pythias Massiliensis scribit, sex dierum navigatione in septentrione a Britannia distante.

De aequinoctiis quod octavo Kalend. April. et octavo Kalend. Octob. et de solstitiis quod VIII Kalend. Iuliarum, et VIII Kalend. Ianuar. die sint notanda, multorum late et sapientium saeculi, et Christianorum sententia claret. Cum igitur sol cursum suum indesinenter peragit, et nunquam se instabilitate figat, cur solstitium dicitur? Solstitium dicitur solis statio, non quod stetit aliquando sine motu, sed quod terminos altitudinis vel humilitatis ponat, ut altitudinis ad Aquilonem in Cancro, descensionis ad Austrum in Capricorno, quos nunquam transcendit. Isidorus, in libro Etymologiorum sexto: Canon autem Graece, Latine regula nuncupatur. Regula autem dicta, quod recte ducat, etc.

Non enim nostri tantum temporis, sed etiam legalis et Mosaica decernit institutio, non ante transcensum huius aequinoctii diem festi paschalis esse celebrandum, sicut, attestante Anatholio, evidenter docet Philo et Iosephus. In septimo libro Eusebii Caesariensis Ecclesiasticae Historiae, quam beatus Hieronymus de Graeco in latinum transtulit, cap. 28, sic scriptum invenimus: Multa quoque opuscula Anatholii magnifice composita ad nos usque venerunt, ex quibus dignum mihi videtur de pascha quid senserit ipsius verbis proferre. Est ergo, inquit, in primo anno initium primi mensis Phaminoth 26 die, secundum Macedones Distri mensis 22, secundum Romanos vero XI Kal. April. In qua die invenietur sol non solum conscendisse primam partem, verum etiam quadram iam in ea die habere, id est, in prima ex duodecim partibus. Haec autem particula a prima ex duodecim vernale est aequinoctium, et ipsa est initium mensium, et caput circuli, et absolutio cursus stellarum: quae planetae, id est, vagae dicuntur, ac finis duodecimae particulae, et totius saeculi terminus. Et ideo non parum delinquere dicimus eos qui ante initium hoc novi anni pascha putant esse celebrandum. Sed nec a nobis primis exordium sumit haec ratio. Antiquissime fuisse Iudaeis comprobata demonstratur, et ante adventum Christi observata, sicut evidenter edocent Philo et Iosephus; sed et horum antiquiores Agathobolus, et ab eo eruditus Aristobolus ex Planeada, qui unus ex illis septuaginta senioribus fuit qui missi fuerant a pontificibus ad Ptolomaeum regem Hebraeorum libros interpretari in Graecum sermonem, quique multa ex traditionibus Moysi proponenti regi percunctatique responderunt. Ipsi ergo cum quaestiones Exodi exponerent, dixerunt pascha non prius esse immolandum quam aequinoctium vernale transiret. Aristobolus vero etiam hoc addit, in die paschae non solum observandum esse ut sol aequinoctium vernale transcendat, verum et luna. Cum enim duo sint aequinoctia, inquit, veris et autumni aequis spatiis dirempta, et 14 luna mensis primi sit statuta solemnitas post vesperam, quando luna soli opposita e regione deprehenditur, sicut etiam oculis probare licet, invenitur utique vernalis aequinoctii partem sol obtinens, luna vero e contrario autumnalis. Legi in eorum libris et alia multa de his validissimis assertionibus exposita, quae evidenter ostendunt paschae solemnitatem omni genere post aequinoctium celebrandam.

IOAN. NOV. SCHOLIA.---De aequinoctiis quod octavo Kalendarum Aprilium. Hactenus de mensibus et lunae effectibus circumstantiisque reliquis dictum est; deinceps Beda prosequitur tempora quae ex solis cursu colliguntur, quae primum sunt quatuor illa temporum discrimina, ver, aestas, autumnus et hiems, quae apud gentes aliquot anni fuerunt; ut enim luna mensem efficit, ita sol annum vertentem cursu suo definit ac praecipuas anni partes. Est autem, ut hoc obiter annorem, varia horum temporum discretio, veris, inquam, aestatis et reliquorum. Nam vulgus et medici aliter ver definiunt, ac alio numero dierum, atque mathematici vel physici. Vulgus mensibus ternis distinguit, ut Martius, Aprilis, Maius, ver constituant, sequentes tres aestatem, et sic reliqui, cum iuxta solis cursus serius haec tempora habeant initia quam mensis; nam naturale initium ac verum est veris ab ingressu solis in Arietis primam partem; aestas a principio cancri usque ad initium Librae; et hinc ad primam Capricorni partem autumnus est; postremo hiems est per reliqua signiferi. Harum partium quaeque dierum est XCI et horarum VII. Initia horum temporum et fines cognosces supra ex tabella de vero motu solis. Alii partes has faciunt inaequales, respicientes solis motum per circulum eccentrum, qui velocior est per imae absidis quadrantes, quemadmodum in scholiis super primum librum docuimus, utunturque hac divisione et veteres alii, et M. Cato de re Rustica, item Varro, ut videlicet a bruma usque aequinoctium dies sint XCXIV, hinc usque ad solstitium dies totidem et semis, a solstitio usque ad aequinoctium vernum XCII et semis, et deinde ad brumam non amplius LXXXVIII, sole scilicet currente per angustiorem eccentri sui quadrantem, veluti figura docet quam posuimus libro I. Eadem divisione video veteres medicos etiam uti.

Sed et Hippocrates ἀρχίατρος Antigono regi scribens. Memoria Beda lapsus est, quod hanc epistolam Hippocrati tribuat, cuius nihil putatur exstare ad Antigonum, sed tribuunt eam epistolam Paulo Aeginetae, quae est apud eum, lib. I Medicinae, cap. 100. Unde hoc loco verba subiicere placuit, quae a Beda incuriose admodum citantur; sunt autem haec interprete Ioanne Andernaco. Caeterum anni solstitia in quibus haec solent ingruere, silentio praetermittenda non sunt, sed quae in singularis alimenta conveniant paucis exsequemur, auspicati ab hiemali

Solstitium hiemale.

Solstitium itaque hiemale usque ad vernum aequinoctium auget in hominibus distillationes humiditatesque, ac propterea calidioribus uti cibis, pleniori potu ac meraciore, atque ex organo bibere oportet, nec non veneri indulgere. Numerantur dies ad aequinoctium nonaginta.

Aequinoctium vernum.

Hoc tempore pituita in hominibus crescit, et dulcis sanies sanguinis usque ad Vergiliarum ortum, eoque tunc maxime succosa acriaque assumi debent; corpus exerceri, venus tutissima est. Sunt autem ad usque Vergiliarum ortum dies sex et quadraginta.

Vergiliarum exortus.

Hoc anni tempus atram bilem ad usque aequinoctium autumnale promovet, quapropter aqua frigida atque odoratis omnibus utendum est. Venus perniciosa, aut innocentius saltem quae de ea praescripsimus adhibeto. Porro sunt ad aequinoctium autumnale dies tres et nonaginta.

Aequinoctium autumnale.

Haec anni pars pituitae copiam generat, tenuesque defluxiones, donec Vergiliae occidant. Convenit enim tunc humores ex capite elicere, atque acerrima, maxime succosa assumere, vomitu non sollicitari, exerceri atque concubitum vitare. Numerantur ad Vergiliarum occasum dies sex et quadraginta.

Vergiliarum occasus.

Hoc tempore pituita ad usque brumam in hominibus redundat; quamobrem acerbissima quaeque, vinum suavissimum, assumere oportet, pinguibus uti et exercitari. Sunt autem ad solstitium hiemale dies quinque et quadraginta.

In occasum Pleiadum. Pleiades stellae sunt septem super Tauri cervices, at sex tantum videntur, cuius rei causa ab Arato est reddita in Phaenomenis: dicuntur autem Graece a pluralitate Pleiades, Latine a vere Vergiliae, quod tunc exoriantur cum sole, id est, ut astronomi loquuntur et poetae, occidunt. Fit autem illud quando sol Tauro vicinus redditur. Sed plura quae ad huius capitis apertiorem intelligentiam faciunt require ex scholiis et schematibus libri de Natura rerum.