Augustinus, Sermones, 21, SERMO CLXX. In Pascha, XII .
| 1 | In horto voluptatis Dominum requirit Maria, in necessitate desertionis Christum moesta requirit Ecclesia: ut in paradiso saltem inveniat consolatorem, quia in campis arentibus videre necdum meruit plantatorem. Ubi Dominus surgit, ibi pium plantatorem Ecclesia tristis inquirit. Resurgit Dominus in horto deliciarum propaginatis secum plantariis mortuorum. Et depictus est ille resurrectionis hortus excelsis Sanctorum cedris, botris Prophetarum, pinetis cum palmatis, fructibus amigdalae, olivae, Abel, Enoch, Eliae, Zachariae, Abrahae, Isaac, Iacob. Et in campo arescente requirit Ecclesia Deum Abraham, Deum Isaac, et Deum Iacob. Quis enim non delectetur post deformitatem desertionis per campos nullis vestitos aristarum florentibus comis intrare paradisum voluptatis? intueri post dies siccitatis arefactis corticibus gemmas arbores terrae plangentes; intueri mella fragrantia, malogranata roscidantia, lacteos et coccineos amigdalarum et persicorum flores attendere; quos Angelos delectabat aspicere in illa horticuli casa, id est, illo amoeno sepulcro, ubi sedebant Angeli, unus ad caput, alter ad pedes? Foris per hortum tegebant mundum vineae resurgentium beatorum. Angeli delectabantur in illo resurrectionis die, quia totam pacaverat terram. Delectabat eos velut amomum et cinamomum, resurrectionis novus odor suavitatis ex mortuis, ubi fragrabant balsama rorantia, vulnera Christi mortuos irrigantia. Oblectabat rosa sanguinis emicantis lilium a morte porrectum campi florentis. Illo Maria caput anxium declinabat, et linteis dominicae sepulturae, velut latissimis platani foliis in plateis, suos tergebat flebilis oculos a lacrymis pietatis. Aspexit: vidit lacum fontis de morte surgentis, et quasi herbas virides de illo lacu, quae nutrientibus aquis per lacunea vellera contexuntur. |
| 2 | Illa sindonem cum sudario contemplata fontem non invenit, et non est sitiens satiata; sed ardentiore sitiens deplorat affectu. Nec plane solatium recepit Angelorum; quia videre cupiebat primogenitum mortuorum. Dicunt ei Angeli, Mulier, quid ploras? Utinam et nobis dicerent inter lacrymas necessitatis nostrae: Servi Dei, quare ploratis? Esset nobis renovatio gaudiorum in monumento, esset nobis et amoenitas in campo, et securitas in pelago, et munimen in castro. Atque utinam et ipse nos interroget, qui dixit Mariae, Mulier, quid ploras, et quid quaeris? sic et nobis diceret, Quem quaeritis, et quare ploratis? Diceremus: Domine, nos plangimus, et te quaerimus, sine quo nihil valemus; quia in te vivimus, movemur, et sumus. Te quaerimus: quare vivos repulisti, qui mortuos suscitasti? Floruit resurgente te cum tremore gehenna; et marcescit sine fructibus terra. Petrae ecce proruperunt plantariis mortuorum; et suici terrarum induratis visceribus, segetum nesciunt ornamentum. Te, Domine, quaerimus, a quo quaesiti sumus; quia conversi sunt dies festi nostri in luctum, et cantica in lamentationem. Alleluia, quae est delectatio Angelorum, cum timore canitur piratarum; cithara nostra facta est lugubre canticum inter lacrymas esurientium, et obscurata super caliginem funera mortuorum. |
| 3 | Dicamus et nos cum Maria, Sustulerunt Dominum de monumento, et nescio ubi posuerunt eum [Ioan. XX, 12]. Dic nobis, Domine, Quid ploratis? quia interrogatio tua est consolatio nostra: quomodo si dicat medicus aegrotanti, Noli flere; nonne enim dat ei securitatem de facili sanitate? Ubi sunt Angeli tui? Dicant nobis, Quid ploratis? Et si non dicimus, Sustulerunt Dominum nostrum; dicamus, Sustulerunt patrem, sacerdotem, mediatorem nostrum. Sicut enim sine Domino erat moesta Maria; ita sine proprio sacerdote tristis gemit Ecclesia. Sed qui dixit Mariae, Vade, dic discipulis meis, praecedant me in Galilaeam [Matth. XXVIII, 10]; ipse nobis dicet, Nuntiate populis meis, ut me praeveniant ad ecclesiam, ut cito videant patris praesentiam, et in ea percipiant indulgentiam. |