| 1 | Sanctum Evangelium cum legeretur, fratres, audivimus Dominum Iesum exsultasse in Spiritu, et dixisse, Confiteor tibi, Pater, Domine coeli et terrae, quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus, et revelasti ea parvulis. Huc usque interim verba Domini. Si digne, si diligenter, si, quod primum est, pie consideremus, invenimus primitus, etc. |
| 2 | Postremo aperit coeleste mysterium, quod sic placuerit Deo, ut parvulis magis quam prudentibus istius mundi gratiam suam revelaret. Quod apostolus Paulus stilo pleniore digessit, dicens: Nonne stultam fecit Deus sapientiam huius mundi? Nam quoniam in Dei sapientia non cognovit hic mundus per sapientiam Deum, placuit Deo per stultitiam praedicationis salvos facere credentes [I Cor. I, 20 ] [et 21]. Ait ergo, Ita, Pater, quoniam sic fuit placitum ante te. Coelestium enim verborum arcana atque virtutes sapientibus absconduntur, et parvulis revelantur: parvulis malitia, non sensu; sapientibus vero stultitiae praesumptione, non prudentiae causis. Factique huius aequitatem Dominus paternae voluntatis iudicio confirmat; ut qui dedignantur parvuli in Deum fieri, stulti deinceps in sapientia sua fiant. Vides quam terribilis in consiliis Dominus. Disce verae humilitatis exempla, nec temere discutias supernae dispensationis consilia. Cum enim intulisset utrumque, scilicet quod aliis adventus sui sacramenta revelaverit, ab aliis vero absconderit; non mox rationem reddidit, sed sic Deo placitum dixit: hoc ostendens manifeste, quia iniustum esse non potest, quod placuit iusto. Ac ne quid in illo minus quam quod in Deo est, aestimaretur, statim subdidit: Omnia mihi tradita sunt a Patre meo. Pulcherrimus connectitur de fide locus, quando omnia sibi tradita dicit a Patre suo. Cum omnia legis, omnipotentem agnoscis, non decolorem, non degenerem Patris. Cum tradita legis, Filium confiteris, cui per naturam omnia unius substantiae iure sunt propria, non dono collata per gratiam. Tradita autem sibi dicit omnia, non solum et terram vel caetera quae ipse condidit ac fecit elementa; sed hos qui per Filium accessum habent ad Patrem, et ante rebelles Deo, postea per fidem sentire coeperunt: unde et alio loco dicit, Omne quod dat mihi Pater, ad me veniet [Ioan. VI, 37]. Et nemo novit Filium, nisi Pater; neque Patrem quis novit, nisi Filius, et cui voluerit Filius revelare. Cum diceret, Nemo novit Filium, nisi Pater; non dixit, Et cui voluerit Pater revelare: quemadmodum cum dixerit, Nemo novit Patrem, nisi Filius; addidit, Et cui voluerit Filius revelare. Quod non ita intelligendum est, quasi a nullo possit cognosci, nisi a solo Patre: Pater autem non solum a Filio, sed etiam ab eis quibus revelaverit Filius. Sic enim potius dictum est, ut intelligamus et Patrem et ipsum Filium per Filium revelari: quia ipse est mentis nostrae lumen; ut quod postea intulit, et cui voluerit Filius revelare, non Patrem tantum, sed etiam Filium accipias: ad totum enim quod dixit, illatum est. Verbo enim suo se Pater declarat. Verbum enim non solum id quod per verbum declaratur, sed etiam se ipsum declarat. Ut scias autem quia sicut Filius Patrem quibus vult revelat ipsum, audi dicentem ipsum Dominum Iesum, cum laudaret Petrum, quod eum Filium Dei esse confessus sit: Beatus es, Simon Bar-Iona, quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus qui est in coelis [Matth. XVI, 17]. Audiamus ergo eum qui sequitur, et dicit: Venite ad me, omnes qui laboratis et onerati estis. |
| 3 | Mirum quibusdam videtur, fratres charissimi, cum audiunt Dominum dicentem, Venite ad me, omnes qui laboratis et onerati estis, et ego reficiam vos. Tollite iugum meum super vos, et discite a me, quoniam mitis sum et humilis corde, et invenietis requiem animabus vestris. Iugum meum lene est, et sarcina mea levis: considerant eos qui iugum ipsum, etc. |