Augustinus, Epistolae, 235, 1

1	Cepi fructum scripti mei, rescriptum scilicet Benevolentiae tuae.
2	Unde iam video exortum et exorsum inter nos magnae hac de re magna disputationis quasi sementem: hoc est quod volebam prius, deinde quod adhuc volo, Deus adiuvabit.
3	Id autem est, ut hoc coeptum debito ac salubri fine claudatur.
4	Proinde, quod de Christo nihil temere tibi negandum vel affirmandum putasti, hoc in pagani animo temperamentum non invitus acceperim.
5	Quod vero etiam scriptis meis doceri te cupis de hac re, nequaquam abnuam, neque desistam huic tam bonae mihique charissimae servire voluntati tuae.
6	Sed prius opus est eliquare quodammodo, perspicuamque sumere sententiam tuam de antiquis sacris.
7	Cum enim dixisses eam viam in Deum esse meliorem, qua vir bonus, piis, iustis, puris, castis, veris dictis factisque sine ulla temporum mutatorum captata iactatione probatus, et deorum comitatu vallatus, Dei utique potestatibus emeritus; id est, eius unius, et universi, et incomprehensibilis, et infatigabilis, ineffabilisque Creatoris adimpletus virtutibus, quos, ut verum est, Angelos dicitis, vel quid alterum post Deum, vel a Deo, vel cum Deo, aut in Deum intentione animi mentisque ire festinat (quae verba ex epistola tua recognoscis); cum addidisti, et aisti: Via est, inquam, qua purgati antiquorum sacrorum piis praeceptis, expiationibusque purissimis, et abstemiis observationibus decocti, anima et corpore constantes deproperant.