Augustinus, Epistolae, 232, 7.
| 1 | Expergiscimini aliquando, fratres mei, et parentes mei Madaurenses; hanc occasionem scribendi vobis Deus mihi obtulit. |
| 2 | Quantum potui quidem in negotio fratris Florentini, per quem litteras misistis, sicut Deus voluit, adfui et adiuvi; sed tale negotium erat, quod etiam sine opera mea facile peragi posset: prope omnes enim domus ipsius homines, qui apud Hipponem sunt, noverunt Florentinum, et multum eius orbitatem dolent. |
| 3 | Sed epistola mihi a vobis missa est, ut non impudens esset epistola mea, cum, occasione a vobis accepta, idolorum cultoribus de Christo aliquid loqueretur. |
| 4 | Sed obsecro vos, si eum non inaniter in ea epistola nominastis, ut non inaniter vobis ista scripserim. |
| 5 | Si autem me irridere voluistis, timete illum quem prius iudicatum irrisit superbus orbis terrarum, et nunc iudicem subiectus exspectat: erit enim testis affectus in vos cordis mei, per hanc, quantum potui paginam expressus; erit testis vobis in iudicio eius qui credentes sibi confirmaturus est, et incredulos confusurus. |
| 6 | Deus unus et verus vos ab omni huius saeculi vanitate liberatos convertat ad se, domini praedicabiles, et dilectissimi fratres. |