Augustinus, Epistolae, 230, 1.
| 1 | Utinam, domine sancte pater, ut meum nomen ad aures tuas, coepiscoporum, ut ais, tuorum Urbani et Novati benigna erga me gratia faciente, perlatum est; ita memetipsum Deus omnium, Deus tuus, manibus tuis atque oculis obtulisset: non quo maiorem, aut forsitan talem, qualem tantorum virorum apud te benevolus sermo, et litterarum mentio fecerat, tui me probasset melior lima iudicii; sed ut coelestis sapientiae tuae verissimos atque immortales fructus, ore tuo potius, veluti cuiusdam purae aquae dulcedinem, ab ipso fontis praesenti ac perpetuo liquore sumpsissem. |
| 2 | O me, non modo ter aut quater, ut apud nescio quem est, sed millies, et omni numero plus beatum! |
| 3 | si mihi datum esset praesenti intueri tuos vere sidereos vultus, vocemque divinam, ac divina canentem, et non solum mentis fructus, sed etiam cum aurium iucunditate sumere et haurire licuisset. |
| 4 | Putarem profecto me quasdam immortalitatis leges, non modo de coelo, sed in ipso constitutum coelo suscipere, et quasdam Dei voces non longe de templo, sed prope ipsum Dei astantem tribunal audire. |