Augustinus, Epistolae, 226, 10.
| 1 | Libros, cum editi fuerint, quos de universo opere tuo moliris, quaeso habere mereamur; maxime ut per eorum auctoritatem, si qua tibi in tuis displicent, a dignitate tui nominis iam non trepidi sequestremus. |
| 2 | Librum etiam de Gratia et Libero Arbitrio non habemus; superest ut eum, quia utilem quaestioni confidimus, mereamur accipere. |
| 3 | Nolo autem Sanctitas tua sic me arbitretur haec scribere, quasi de iis quae nunc edidisti, ego dubitem. |
| 4 | Sufficiat mihi poena mea, quod a praesentiae tuae deliciis exsulatus, ubi salubribus tuis uberibus nutriebar, non solum absentia tua crucior, verum etiam pervicacia quorumdam, qui non tantum manifesta respuunt, sed etiam non intellecta reprehendunt. |
| 5 | Caeterum hac suspicione in tantum careo, ut potius infirmitatem meam, qua tales parum patienter fero, notabilem putem. |
| 6 | Qualiter autem ad haec consulendum iudices, ut dixi, tuae sapientiae derelinquo. |
| 7 | Nam ad me hoc pertinere credidi, pro ea quam Christo vel tibi debeo charitate, ut quae in quaestionem veniunt, non tacerem. |
| 8 | Quidquid pro ea gratia quam in te pusilli cum magnis miramur, volueris aut valueris, gratissime accipiemus, tanquam a nobis charissima et reverendissima auctoritate decretum. |
| 9 | Sane quia, urgente perlatore, timui ne vel non omnia, vel haec ipsa minus digne, conscius mearum virium, possem dirigere; egi cum viro, tum moribus tum eloquio et studio claro, ut quanta posset collecta suis litteris intimaret: quas coniunctas his destinare curavi. |
| 10 | Est enim talis qui, etiam praeter hanc necessitatem, dignus tuae Sanctitatis notitia iudicetur. |
| 11 | Sanctus Leontius diaconus cultor tuus, cum meis parentibus multum te salutat. |
| 12 | Memorem mei Paternitatem tuam Dominus Christus Ecclesiae suae annis pluribus donare dignetur, domine pater. |
| 13 | Et infra: Sciat Sanctitas tua, fratrem meum, cuius maxime causa hinc discessimus, cum matrona sua ex consensu perfectam Deo continentiam devovisse. |
| 14 | Unde rogamus Sanctitatem tuam, ut orare digneris quo hoc ipsum in eis Dominus confirmare et custodire dignetur. |