Augustinus, Epistolae, 184a, 2, 4.
| 1 | Infidelibus vero, qui nulla tenentur Christianorum auctoritate Librorum, operosius respondetur. |
| 2 | Neque eorum pravitas potest divinae Scripturae pondere corrigi, adversus quos potius ipsa, quae ab eis apertius accusatur, debet utique Scriptura defendi. |
| 3 | Quod si et vos Dominus, ut valeatis, adiuverit, parum tamen agitis apud eos, quos cupitis esse christianos, si eorum infidelitatem veracibus disputationibus vincitis; nisi eis et fidem supplicibus orationibus poscatis. |
| 4 | Et ipsa quippe, ut scitis, fides munus est Dei, qui unicuique partitur mensuram fidei et tale munus, quod intellectum necessarium est ut praecedat. |
| 5 | Non enim propheta fallitur dicens: Nisi credideritis, non intelligetis (Isai. VII, 9). |
| 6 | Et quia nisi ut crederent non pro iam fidelibus, sed adhuc pro infidelibus Iudaeis orabat Apostolus, quando dicebat: Fratres, bona voluntas quidem cordis mei, et deprecatio ad Deum fit pro illis in salutem (Rom. X, 1); pro illis scilicet, qui occiderant Christum, qui profecto istum quoque, si potestas daretur, occiderent. |
| 7 | Pro qualibus et Dominus, cum pendens irrideretur (Luc. XXIII, 34), et beatus Stephanus, cum lapidaretur (Act. VII, 59), oravit. |