Augustinus, Epistolae, 179, 3.
| 1 | In hoc libro ille Dei gratiam non appellat nisi naturam, qua libero arbitrio conditi sumus. |
| 2 | Illam vero, quam innumerabilibus testimoniis sancta Scriptura commendat, ea nos iustificari, hoc est, iustos fieri docens, et in omni opere bono, sive agendo, sive perficiendo, Dei misericordia iuvari; quod etiam orationes sanctorum apertissime ostendunt, quibus ea petuntur a Domino, quae praecipiuntur a Domino: hanc ergo gratiam non solum tacet, sed ei contraria multa loquitur. |
| 3 | Affirmat enim, vehementerque contendit, per solum liberum arbitrium sibi humanam sufficere posse naturam ad operandam iustitiam et omnia Dei mandata servanda. |
| 4 | Unde quis non videat, cum eumdem librum legerit, quemadmodum oppugnetur gratia Dei, de qua dicit Apostolus, Miser ego homo! |
| 5 | quis me liberabit de corpore mortis huius? |
| 6 | Gratia Dei per Dominum nostrum Iesum Christum (Rom VII, 24, 25); et nullus locus divino adiutorio relinquatur, propter quod orantes dicere debeamus, Ne nos inferas in tentationem (Matth. VI, 13); sine causa etiam Dominus apostolo Petro dixisse videatur, Rogavi pro te, ne deficiat fides tua (Luc. XXII, 32), si hoc totum in nobis nullo auxilio Dei, sed potestate voluntatis impletur? |