Augustinus, Epistolae, 160, 3.
| 1 | Quid ergo est, si dici potest, in Deo primum, ratio, an Deus? |
| 2 | Sed Deus non erit, nisi fuerit ratio quae doceat Deum esse debere. |
| 3 | Ratio quoque non erit, nisi Deus erit. |
| 4 | Nihil ergo ibi primum, et postremum. |
| 5 | Natura ergo haec divina simul quodammodo habet et rationem et Deum. |
| 6 | Unum autem unum generat, aut ratio Deum, aut Deus rationem. |
| 7 | Subiectum autem, aut in subiecto forte dicatur ratio et Deus. |
| 8 | Deus et ratio unus in uno. |
| 9 | Bene autem Deus generat rationem: quia ratio Deum esse demonstrat. |
| 10 | Intelligitur autem Deus a ratione ut Filius a Patre, et ratio a Deo, ut Pater a Filio. |
| 11 | Nam et ipsa ratio cum Deo Deus est. |
| 12 | Neque enim Deus aliquando sine ratione fuit, aut ratio sine Deo. |
| 13 | Tunc enim Deus est si est ratio, et tunc Filius est si est Pater; ut si ratio auferatur, sicut dictum est, quod dici fas non est, ne ipse quidem Deus est: per eius enim rationem est actus et operatio ut sit Deus. |
| 14 | Rursus eadem dicamus. |
| 15 | Si ratio non fuit, Deus non fuit; et si Deus non est, ratio non fuit. |
| 16 | Ratio ergo et Deus sempiterna res: et Deus et ratio simili modo res sempiterna. |
| 17 | Connexio autem atque unitio rationis ad Deum, et Dei ad rationem, Patris ad Filium, Filii ad Patrem, principia sibi quodammodo et causas existendi praestant; quia alterum sine altero esse non potest. |
| 18 | Deficitur in verbis, et quodcumque dicitur, ad hoc dicitur, ne sileatur. |
| 19 | Utrum autem germen rationis Deum dicamus, an Dei germen rationem, quia nec fructus sine radice esse potest, nec sine fructu radix aliquid est? |
| 20 | (Similitudo sit ducta, ut quiddam intelligentiae de Deo signetur; vivit enim et in grano tritici ratio fecundans, qua sterile non sinitur esse: sed iterum si granum tritici non esset, ex qua re ista produceret, ratio non haberet. ) |