Augustinus, Epistolae, 158, 10.
| 1 | Puer ipse de quo agitur, tempore quo solvebatur, exhibitus quodammodo pergit. |
| 2 | Nam videtur per somnium condiscipulus et conlector ipsius, cum quo mihi excipiebat, qui iam ante octo menses corpore erat exemptus, venisse. |
| 3 | Cum interrogaretur ab eo qui eum tunc cernebat, cur advenisset; ait ille, Ad amicum meum hunc ducendum veni: et ita factum est. |
| 4 | Nam et in domo ipsa seni cuidam pene vigilanti, apparuit homo laurum portans in manu, scriptum. |
| 5 | At ubi ille visus est, adiungitur adhuc quod post exitum pueri, pater ipsius presbyter cum sene Theasio in monasterio esse coeperant consolandi se gratia, sed post tertium diem pueri defuncti, videtur idem puer ad monasterium ingressus, et a quodam fratre per quoddam somnium interrogatur utrum sciret se fuisse mortuum? |
| 6 | Dixit se scire. |
| 7 | Utrum fuisset a Deo receptus? |
| 8 | Et hoc secum magna retulit gratulatione. |
| 9 | Cumque causa quaereretur cur advenisset, ait tunc ille: Missus sum ut exhibeam patrem meum. |
| 10 | Evigilat cui haec ostendebantur, et narrat. |
| 11 | Pervenit usque ad aurem episcopi Theasii. |
| 12 | Qui permotus obiurgavit dicentem, ne facile perveniret ad aurem presbyteri, et perturbaretur tali nuntio. |
| 13 | Quid diu? |
| 14 | Post dies forte quatuor visitationis cum loquitur, nam modicam senserat febriculam, periculum nullum erat, medicus aberat, qui penitus sollicitudinem nullam esse testaretur: at ubi se in lectum inclinavit, solutus est idem presbyter. |
| 15 | Nec taceo, et in hoc ipso die quo puer solvebatur, petit patrem ad pacem, et petit tertio, et in singulis osculis dicebat patri, Pater, dicamus Deo gratias; et patrem cogebat ut pariter secum dixisset, quasi communem exhortans ad migrandum ex hac vita. |
| 16 | Nam inter utrosque septem dies medii numerantur. |
| 17 | Quid fiet de tantis rebus? |
| 18 | Quis erit occultarum istarum causarum fidelissimus magister? |
| 19 | Aestus cordis mei refundit se tibi in tempore angustiae. |
| 20 | Dispensatio exitus pueri, eiusque patris est manifesta, quia duo passeres non cadent ad terram sine voluntate Patris (Matth. X, 29). |