Augustinus, Epistolae, 148, 1, 4.
| 1 | Sed paratus sum, si quid de hac re melius novit hic frater, vel ab ipso, vel ab illo a quo didicit, discere. |
| 2 | Quod si irridenter dicerem, etiam illud de Deo corporali membrisque per loca divisibili, dicerem paratum me esse discere: quod non dico, quia non irridenter loquor, et talem Deum non esse omnino non ambigo, et ne talis esse crederetur, illam epistolam scripsi. |
| 3 | In qua dum essem in admonendo sollicitus, quam nominibus tacitis conscripsi, in corripiendo nimius atque improvidus fui, nec fraternam et episcopalem personam sicut frater et episcopus, quemadmodum fuerat dignum, cogitavi: hoc non defendo, sed reprehendo; hoc non excuso, sed accuso. |
| 4 | Ignoscatur, peto; recordetur nostram dilectionem pristinam, et obliviscatur offensionem novam. |
| 5 | Faciat certe quod me non fecisse succensuit; habeat lenitatem in danda venia, quam ego non habui in illa epistola conscribenda. |
| 6 | Hoc per tuam charitatem rogo, quod praesens praesentem rogare volueram, si eius haberem copiam. |
| 7 | Quod cum conatus essem, scribente ad eum viro venerabili, nobisque omnibus honore praeferendo, venire noluit, dolum forsitan in eum, sicut pleraque humana sunt, quantum existimo, suspicatus; a quo me longe abesse, tu illi fac fidem quantum potes, qui praesens facilius potes. |
| 8 | Indica ei cum quanto et quam vero dolore de offensione animi eius tecum fuerim collocutus. |
| 9 | Noverit quam non eum contemnam, et quantum in illo Deum timeam, et cogitem caput nostrum in cuius corpore fratres sumus. |
| 10 | Ad locum in quo habitat, ideo mihi putavi non esse veniendum, ne spectaculum faceremus ridendum alienis, nostris dolendum, nobis pudendum. |
| 11 | Per tuam sanctitatem et charitatem totum recte agi potest: ab illo quippe agitur, qui per fidem suam habitat in corde tuo; quem credo quod non spernit in te, cum agnoscit in se. |