Augustinus, Epistolae, 137, 4, 14.
| 1 | Arbitror enim talia flagitari, qualia gerens hominem, facere non debuit. |
| 2 | Nam in principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum, et omnia per ipsum facta sunt (Ioan. I, 1). |
| 3 | Num homine assumpto, alium mundum facere debuit, ut eum esse crederemus, per quem factus est mundus? |
| 4 | Sed nec maior mundus, nec isti aequalis in hoc mundo fieri posset. |
| 5 | Si autem minorem faceret infra istum, similiter hoc quoque parum putaretur. |
| 6 | Quia ergo non oportebat ut novum faceret mundum, nova fecit in mundo. |
| 7 | Homo enim de virgine procreatus, et a mortuis in aeternam vitam resuscitatus, et super coelos exaltatus, potentius fortasse opus est quam mundus. |
| 8 | Hic forte respondent, se factum hoc esse non credere. |
| 9 | Quid ergo fiat hominibus, qui minima contemnunt, maiora non credunt? |
| 10 | Reddita vita defunctis, ideo creditur, quia fecerunt alii, et parum est Deo: caro propria de virgine creata, et a morte in aeternam vitam super coelos levata, ideo non creditur, quia nemo fecit, et competit Deo. |
| 11 | Ac per hoc quae sibi quisque facilia, non factu, sed captu, putat, aequo animo accipit; supra ea veluti ficta pro falsis ducit: noli eis esse similis, obsecro te. |