Augustinus, Epistolae, 130, 5, 10.
| 1 | Hic fortasse iam quaeras quid sit ipsa beata vita. |
| 2 | In qua quaestione multorum philosophorum ingenia otiaque contrita sunt, qui tamen eam tanto minus invenire potuerunt, quanto minus eius fontem honoraverunt, eique gratias non egerunt. |
| 3 | Prius itaque attende, utrum acquiescendum sit eis qui dicunt eum beatum esse qui secundum suam vivit voluntatem. |
| 4 | Sed absit ut hoc verum esse credamus: quid si enim nequiter velit vivere? |
| 5 | Nonne tanto miserior esse convincitur, quanto facilius mala eius voluntas impletur? |
| 6 | Merito hanc sententiam etiam ipsi qui sine cultu Dei philosophati sunt, respuerunt. |
| 7 | Nam quidam eorum vir eloquentissimus ait: Ecce autem alii non philosophi quidem, sed prompti tamen ad disputandum, omnes aiunt esse beatos qui vivunt ut ipsi velint. |
| 8 | Falsum id quidem: velle enim quod non deceat, idem ipsum miserrimum; nec tam miserum est non adipisci quod velis, quam adipisci velle quod non oporteat (Cicero, in Hortensio ). |
| 9 | Quid tibi videtur? |
| 10 | haec verba nonne ab ipsa veritate per quemlibet hominem dicta sunt? |
| 11 | Possumus ergo hic dicere quod Apostolus ait de quodam propheta Cretensi, cum eius illi sententia placuisset: Testimonium hoc verum est (Tit. I, 13). |