Augustinus, Epistolae, 127, 6

1	Reddite igitur quod vovistis, quia vos ipsi estis, et ei vos redditis a quo estis; reddite, obsecro.
2	Neque enim quod redditis, reddendo minuetur, sed potius servabitur et augebitur: benignus enim exactor est, non egenus; et qui non crescat ex redditis, sed in se crescere faciat redditores.
3	Huic ergo quod non redditur, perditur: quod autem redditur, reddenti additur; imo vero in eo cui redditur, ipse reddens servatur.
4	Idipsum quippe erit redditum et redditor, quia idipsum erat debitum et debitor.
5	Deo namque seipsum debet homo, eique reddendus est ut beatus sit, a quo accepit ut sit.
6	Hoc significat quod in Evangelio Dominus ait: Reddite Caesari quae Caesaris sunt, et Deo quae Dei sunt (Matth. XXII, 21).
7	Hoc enim dixit, cum sibi demonstrato nummo, et quaesito cuius haberet imaginem, responsum esset, Caesaris; ut hinc intelligerent, quod Deus exigeret ab homine imaginem suam in homine ipso, sicut Caesar suam exigebat in nummo.
8	Quanto magis ergo reddenda est cum promittitur, cui etiam non promissa debetur!