Augustinus, Epistolae, 126, 13

1	Deo gratias, quia non aliter Hipponenses promissum circa se impleri sentiunt, quam ut adsit voluntate habitandi, et eat quo necesse fuerit cum dispositione redeundi.
2	Nam si verba iurationis attenderent et exigerent, tam nullo modo servus Dei recedere, quam ullo modo debuit peierare.
3	Sed quia crimen eorum esset, non dico talem virum, sed quemlibet hominem sic tenere; nec ipsi aliam exspectationem se habuisse probaverunt, qui audientes quod rediturus abscesserit gratulati sunt, nec aliud illis verax iuratio debet, quam id quod ab illa exspectaverunt.
4	Quid est autem quod dicitur, eum iuratione ore suo expressa, exceptionem fecisse necessitatis?
5	Quasi non ore suo hoc rursum iusserit auferri.
6	Certe ad populum quando ipse locutus est, tunc etiam interponeret: quod si fecisset, non utique responderetur, Deo gratias; sed ad illam rediretur reclamationem quae facta fuerat, quando sic a diacono recitatum est.
7	Et numquid ad rem pertinet, sive interposita sit ad recedendum necessitatis excusatio, sive non sit?
8	Nihil ab illo aliud exspectatum est, quam id quod supra diximus.
9	Exspectationem autem eorum quibus iuratur, quisquis deceperit, non potest esse non periurus.