Augustinus, Epistolae, 109, 3.
| 1 | Haec epistola superior, quae tibi me quasi abstersa tristitia felicitate actionum, de liberali otio quod tecum mihi agere licuit in hoc rure posito (nam ita licere potuit) laetiorem offert, antequam sane venerabilis episcopus nos visitare dignaretur, quasi meta illorum gaudiorum scripta est, et quod vere mirer, eodem die venit quo scripta est. |
| 2 | Quid hoc est, quaeso, anima mea, nisi forte quod nos delectat; tamen etsi honestum est, non tamen satis utile, quia in parte est? |
| 3 | Interim licet universo hanc ipsam partem, id est nos ipsos, quantum pro peccatis nostris nobis cedit materia, id est nos ipsi cedimus, nobis etimatiores et compaginabiliores, si tamen admittis hoc verbum, aptare moliamur. |
| 4 | Habes epistolam non pro tua magnitudine, sed pro mea parvitate longiorem, qua te provocaverim, ut iam non pro mea parvitate, sed pro tua magnitudine mihi epistola mittatur. |
| 5 | Quae tamen quantacumque erit, mihi longa non erit, cui totum tempus breve est ad te legendum. |
| 6 | Rescribe mihi quando, aut ubi occurrere debeam, propter illam causam qua me iussisti occurrere. |
| 7 | Quod si est integra, et non forte aliud melius placuit, tunc occurram; sin minus, rogo te, nolo me a cursu revoces meo: illa enim sola visa est, quam praeponerem mihi. |
| 8 | Fratres omnes qui nobis in Domino conservi sunt, et desidero multum, et saluto. |