Augustinus, Epistolae, 104, 2, 7.
| 1 | Quisque imprudentem cum aliquo sensu doloris privat, ne supervacuis sceleribus assuefactus poenas atrocissimas pendat, puero capillos vellit, ne serpentibus plaudat; atque ita, ubi molesta dilectio est, nullum membrum laeditur, unde autem deterret, salus et vita periclitatur. |
| 2 | Non tunc benefici sumus, cum id quod a nobis petitur facimus, sed cum id facimus quod non obsit petentibus. |
| 3 | Nam pleraque non dando prosumus, et noceremus si dedissemus. |
| 4 | Unde illud proverbium: Nec puero gladium. |
| 5 | Tu vero, inquit Tullius, ne unico quidem filio. |
| 6 | Quo enim quemquam maxime diligimus, eo minus ei debemus, in quibus magno periculo peccatur, committere. |
| 7 | Et de divitiis, ni fallor, cum haec agerer, loquebatur. |
| 8 | Proinde quae periculose male utentibus committuntur, salubriter etiam plerumque detrahuntur. |
| 9 | Medici cum vident secandam urendamque putredinem, saepe adversus multas lacrymas misericorditer obsurdescunt. |
| 10 | Si quoties parvuli, vel etiam grandiusculi veniam peccantes deprecati sumus, toties a parentibus vel magistris accepissemus, quis nostrum tolerandus crevisset? |
| 11 | quis aliquid utile didicisset? |
| 12 | providenter ista, non crudeliter fiunt. |
| 13 | Ne, quaeso, in hac causa nihil aliud intendas, nisi quemadmodum apud nos efficias quod rogaris a tuis: omnia vero diligenter considera. |
| 14 | Si praeterita negligis, quae fieri iam infecta non possunt, aliquantum prospice in posterum; non quid cupiant, qui te rogant, sed quid eis expediat prudenter attende. |
| 15 | Non sane fideliter eos amare convincimur, si hoc solum intuemur, ne, non faciendo quod poscunt, minuatur quod amamur ab eis. |
| 16 | Et ubi est, quod et vestrae litterae illum laudant patriae rectorem qui populi utilitate magis consulat quam voluntati? |