Augustinus, Epistolae, 73, 3, 10.
| 1 | Nec omnino arbitror te succensere potuisse, nisi aut hoc dicerem quod non debui, aut non sic dicerem ut debui; quia nec miror minus nos scire invicem, quam scimur a coniunctissimis et familiarissimis nostris. |
| 2 | In quorum ego charitatem, fateor, facile me totum proiicio, praesertim fatigatum scandalis saeculi; et in ea sine ulla sollicitudine requiesco: Deum quippe illic esse sentio, in quem me securus proiicio, et in quo securus requiesco. |
| 3 | Nec in hac mea securitate crastinum illud humanae fragilitatis incertum, de quo superius ingemui, omnino formido. |
| 4 | Cum enim hominem christiana charitate flagrantem, eaque mihi fidelem amicum factum esse sentio; quidquid ei consiliorum meorum cogitationumque committo, non homini committo, sed illi in quo manet, ut talis sit. |
| 5 | Deus enim charitas est; et qui manet in charitate, in Deo manet, et Deus in eo (I Ioan. IV, 16): quam si deseruerit, tantum faciat necesse est dolorem, quantum manens fecerat gaudium. |
| 6 | Verumtamen ex amico intimo factus inimicus, quaerat sibi potius quod fingat astutus; non inveniat quod prodat iratus. |
| 7 | Hoc autem unusquisque facile assequitur, non occultando quod fecerit, sed non faciendo quod occultari velit. |
| 8 | Quod misericordia Dei bonis piisque concedit, ut inter amicos quoslibet futuros, liberi securique versentur, aliena peccata sibi commissa non prodant; quae prodi timeant, ipsi nulla committant. |
| 9 | Cum enim falsum quid a maledico fingitur; aut omnino non creditur; aut certe integra salute, sola fama vexatur. |
| 10 | Cum autem malum perpetratur, hostis est intimus, etiamsi nullius intimi loquacitate aut lite vulgetur. |
| 11 | Quapropter quis prudentium non videat, etiam tu quam tolerabiliter feras amicissimi quondam et familiarissimi incredibiles nunc inimicitias, consolante conscientia; et quemadmodum vel quod iactitat, vel quod a quibusdam forsitan creditur, in sinistris armis deputes, quibus non minus quam dextris contra diabolum dimicatur? |
| 12 | Verumtamen illum maluerim aliquo modo mitiorem, quam te isto modo armatiorem. |
| 13 | Hoc magnum et triste miraculum est, ex amicitiis talibus ad has inimicitias pervenisse; laetum erit, et multo maius ex inimicitiis talibus ad pristinam concordiam revertisse. |