Augustinus, Epistolae, 65, 1.
| 1 | Officio debito meritis tuis, salutans Dignationem tuam, tuisque me orationibus valde commendans, insinuo prudentiae tuae, Abundantium quemdam in fundo Strabonianensi pertinente ad curam nostram ordinatum fuisse presbyterum. |
| 2 | Qui cum non ambularet vias servorum Dei, non bonam famam habere coeperat; qua ego conterritus, non tamen temere aliquid credens, sed plane sollicitior factus, operam dedi, si quo modo possem ad aliqua malae conversationis eius certa indicia pervenire. |
| 3 | Ac primo comperi, eum pecuniam cuiusdam rusticani divino apud se commendato intervertisse, ita ut nullam inde posset probabilem reddere rationem. |
| 4 | Deinde convictus atque confessus est, die ieiunii Natalis Domini, quo etiam Gippitana Ecclesia sicut caeterae ieiunabant, cum tanquam perrecturus ad Ecclesiam suam valefecisset collegae suo presbytero Gippitano, hora ferme quinta, et cum secum nullum clericum haberet, in eodem fundo restitisse, et apud quamdam malae famae mulierem et prandisse et coenasse, et in una domo mansisse. |
| 5 | In huius autem hospitio iam quidem clericus noster Hipponensis remotus erat; et hoc quia iste optime noverat, negare non potuit. |
| 6 | Nam quae negavit, Deo dimisi, iudicans quae occultare permissus non est. |
| 7 | Timui ei committere Ecclesiam, praesertim inter haereticorum circumlatrantium rabiem constitutam. |
| 8 | Et cum me rogaret ut ad presbyterum fundi Armemanensis in campo Bullensi, unde ad nos devenerat, causa eius insinuata litteras darem, ne quid de illo atrocius suspicaretur, ut illic vivat, si fieri potest, sine officio presbyterii correctior, misericordia commotus feci. |
| 9 | Haec autem me praecipue prudentiae tuae intimare oportebat, ne aliqua tibi fallacia subreperet. |