Augustinus, Epistolae, 62, 2.
| 1 | Sed quid pluribus immoremur? |
| 2 | Memoratus filius noster Timotheus vehementissime perturbatus quod dubietatem tam inopinatam invitissimus senserit, indicavit nobis quod cum ageres cum illo ut apud Subsanam Deo serviret, erupit et iuravit a te omnino non recessurum. |
| 3 | Cumque eius voluntatem requireremus, respondit se hac iuratione impediri quominus ibi esset ubi eum esse etiam antea volebamus; cum iam praesertim de suae libertatis manifestatione securus sit. |
| 4 | Cumque illi aperuissemus non eum futurum periurii reum, si non per ipsum, sed per te fieret ut propter vitandum scandalum tecum esse non posset; quandoquidem non de tua voluntate, sed de sua iurare potuerit, nec te sibi vicissim aliquid iurasse confessus sit; ad extremum dixit, quod servum Dei, Ecclesiae filium, dicere oportebat, quidquid nobis cum tua Sanctitate de illo fieri placuisset, id se sine dubio secuturum. |
| 5 | Proinde petimus, et per charitatem Christi obsecramus prudentiam tuam, ut omnium quae locuti sumus memineris, et rescriptis tuis nos laetifices. |
| 6 | Debemus enim nos firmiores (si tamen inter tanta tentationum pericula dicere hoc audendum est), sicut ait Apostolus, infirmorum onera sustinere (Rom. XV, 1). |
| 7 | Frater Timotheus ideo non scripsit Sanctitati tuae, quia omnia quae gesta sunt sanctus frater tuus significavit. |
| 8 | Memor nostri, in Domino glorieris, domine beatissime et venerabiliter charissime et sincerissime frater. |