Augustinus, Epistolae, 43, 4, 13.
| 1 | An forte sicut quidam dixit, quod quidem cum vobis diceretur displicuit, sed tamen praetermittendum non est; ait enim quidam. |
| 2 | Non debuit episcopus proconsulari iudicio purgari: quasi vero ipse sibi hoc comparaverit, ac non imperator ita quaeri iusserit, ad cuius curam, de qua rationem Deo redditurus esset, res illa maxime pertinebat. |
| 3 | Arbitrum enim et iudicem causae traditionis et schismatis illi eum fecerant, qui ad eum etiam preces miserant, ad quem postea provocarunt; et tamen iudicio eius acquiescere noluerunt. |
| 4 | Itaque si culpandus est quem iudex terrenus absolvit, cum ipse sibi hoc non poposcisset; quanto magis culpandi sunt, qui terrenum regem suae causae iudicem esse voluerunt? |
| 5 | Si autem criminis non est provocare ad imperatorem, non est criminis audiri ab imperatore: ergo nec ab illo, cui causam delegaverit imperator. |
| 6 | Quemdam etiam suspensum equuleo in causa Felicis episcopi amicus ille voluit criminari, ut quis etiam ungulis vexaretur. |
| 7 | Numquid poterat Felix contradicere, ne tanta diligentia vel severitate quaereretur, cum eius causam inveniendam cognitor agitaret? |
| 8 | Quid enim erat aliud nolle sic quaeri, quam de crimine confiteri? |
| 9 | Et tamen ille ipse proconsul inter praeconum terribiles voces et cruentas carnificum manus nunquam collegam damnaret absentem, qui iudicio eius se praesentare noluisset, cum haberet aliud quo posset audiri. |
| 10 | Aut si damnaret, certe etiam ipsis securalibus legibus poenas iustas et debitas lueret. |