Augustinus, Epistolae, 43, 3, 6.
| 1 | Quid vultis amplius, homines; quid vultis amplius? |
| 2 | Non de auro et argento vestro agitur; non terra, non praedia, non denique salus corporis vestri in discrimen vocatur: de adipiscenda vita aeterna et fugienda morte aeterna compellamus animas vestras. |
| 3 | Expergiscimini aliquando: non in aliqua obscura quaestione versamur, non recondita secreta rimamur, quibus penetrandis vel nulla vel rara humana corda sufficiant; res in aperto est. |
| 4 | Quid eminet clarius? |
| 5 | quid cernitur citius? |
| 6 | Dicimus temerario concilio, quamlibet numerosissimo, innocentes absentesque fuisse damnatos. |
| 7 | Probamus hoc proconsularibus Gestis, quibus ab omni traditionis crimine alienus iudicatus est ille, quem maxime criminosum a vestris prolata concilii Gesta sonuerunt. |
| 8 | Dicimus a traditoribus confessis, in eos qui traditores dicerentur, dictas fuisse sententias. |
| 9 | Probamus hoc ecclesiasticis Gestis, ubi nominatim declarantur, in quibus Secundus Tigisitanus ea quae cognovit, velut contuitu pacis ignovit, et cum quibus postea non cognovit, discissa pace damnavit. |
| 10 | Unde apparuit eum etiam primo non paci consuluisse, sed sibi timuisse. |
| 11 | Obiecerat ei namque Purpurius Limatensis quod etiam ipse, cum detentus esset a curatore et ordine ut Scripturas traderet, dimissus est, utique non frustra, nisi quia tradidit, aut tradi aliquid iussit. |
| 12 | Hanc ille suspicionem satis probabilem metuens, accepto consilio a minore Secundo consanguineo suo, consultisque caeteris qui cum eo erant episcopis, manifestissima crimina Deo iudicanda dimisit, atque ita paci prospexisse visus est; quod falsum erat, cum sibi prospexerit. |