Augustinus, Epistolae, 19, 1.
| 1 | Ut abs te abscessimus, dici non potest quanta suavitate nos perfuderit recordatio tui, ac saepe perfundat. |
| 2 | Recolimus enim ardore inquisitionis tuae, cum esset mirabilis, non fuisse perturbatam modestiam disputandi. |
| 3 | Nam neque flagrantius percontantem, neque tranquillius audientem, quemquam facile invenerim. |
| 4 | Vellem itaque tecum multum loqui: non enim multum esset, quantumcumque esset, si tecum loquerer. |
| 5 | Sed quia difficile est, quid opus est causas quaerere? |
| 6 | Prorsus difficile est: erit fortasse aliquando facillimum; ita Deus velit: nunc certe aliud est. |
| 7 | Dedi ergo negotium fratri, per quem litteras misi, ut omnia nostra legenda praebeat prudentissimae Charitati tuae. |
| 8 | Non enim aliquid meum inculcabit invito; novi enim quid benignitatis in nos animo geras; quae tamen si lecta probaveris, et vera pervideris, nostra esse non putes, nisi quia data sunt, eoque te convertas licet, unde tibi quoque est ut ea probares datum. |
| 9 | Nemo enim quod legit, in codice ipso cernit verum esse, aut in eo qui scripserit; sed in se potius, si eius menti quoddam non vulgariter candidum, sed a faece corporis remotissimum lumen veritatis impressum est. |
| 10 | Quod si falsa aliqua atque improbanda compereris, de humano nubilo irrorata scias, et ea vere nostra esse deputes. |
| 11 | Hortarer autem te ad quaerendum, nisi videre mihi viderer hiantia quaedam ora cordis tui; hortarer etiam, ut quod verum cognoveris viriliter teneas, nisi prae te ferres evidentissimum robur animi et consilii tui. |
| 12 | Totum enim se mihi brevi tempore, prope discussis corporis tegumentis, quod in te vivit, aperuit. |
| 13 | Neque ullo modo siverit Domini nostri misericordissima providentia, ut a catholico Christi grege tu vir tam bonus et egregie cordatus alienus sis. |