Augustinus, Epistolae, DE ORIGINE ANIMAE HOMINIS LIBER,..., 1, 2.
| 1 | Ecce venit ad me religiosus iuvenis, catholica pace frater, aetate filius, honore compresbyter noster Orosius, vigil ingenio, promptus eloquio, flagrans studio, utile vas in domo Domini esse desiderans, ad refellendas falsas perniciosasque doctrinas, quae animas Hispanorum multo infelicius, quam corpora barbaricus gladius, trucidarunt. |
| 2 | Nam inde ad nos usque ab oceani littore properavit, fama excitus quod a me posset de his quae scire vellet, quidquid vellet audire. |
| 3 | Neque nullum cepit adventus sui fructum. |
| 4 | Primo, ne de me multum famae crederet: deinde docui hominem quod potui; quod autem non potui, unde discere posset, admonui, atque ut ad te iret hortatus sum. |
| 5 | Qua in re consilium vel praeceptum meum cum libenter et obedienter acciperet, rogavi eum ut abs te veniens, per nos ad propria remearet. |
| 6 | Quam eius pollicitationem tenens, occasionem mihi credidi a Domino esse concessam, qua tibi scriberem de his quae per te scire cupio. |
| 7 | Quaerebam enim quem ad te mitterem, nec mihi facile occurrebat idonens, et fide agendi, et alacritate obediendi, et exercitatione peregrinandi. |
| 8 | Ubi ergo istum iuvenem expertus sum, eum ipsum esse qualem a Domino petebam, dubitare non potui. |