Augustinus, Epistolae, DE GRATIA NOVI TESTAMENTI LIBER,..., 24, 61.
| 1 | Vota vero sua sacrificium vult intelligi corporis sui, quod est fidelium Sacramentum. |
| 2 | Ideo cum dixisset, Vola mea reddam coram timentibus cum; continuo subiunxit, Edent pauperes, et saturabuntur. |
| 3 | Ipsi enim saturabuntur pane qui de coelo descendit, qui ei cohaerentes, et eius pacem dilectionemque servantes imitantur eius humilitatem: ideo pauperes. |
| 4 | In hac paupertate et saturitate praecipue Apostoli claruerunt. |
| 5 | Et laudabunt Dominum, inquit, qui requirunt eum: intelligentes non meritorum suorum, sed illius esse gratiae quod saturati sunt. |
| 6 | Requirunt enim eum, quia non sunt ex eis qui sua quaerunt, non quae Iesu Christi (Philipp. II, 21). |
| 7 | Denique et si caro eorum qui eum laudant, patitur temporalem tribulationem vel mortem, vivent corda eorum in saeculum saeculi. |
| 8 | Haec vita cordis non est in sensibus corporis; secreta est in luce quae intus est, non in tenebris quae foris sunt; in fine praecepti, non in initio peccati. |
| 9 | Finis autem praecepti charitas est de corde puro, et conscientia bona, et fide non ficta (I Tim. I, 5): charitas quae non aemulatur, non inflatur (I Cor. VIII, 4), quia non altum sapit, sed timet; et ideo cohaeret timore casto, permanente in saeculum saeculi. |
| 10 | Initium autem omnis peccati superbia, qua diabolus irrevocabiliter in exteriora progressus est, hominemque invidendo, et ei simile aliquid suadendo deiecit. |
| 11 | Cui homini in quadam scriptura dicitur, Quid superbit terra et cinis? |
| 12 | Quoniam in vita sua proiecit intima sua (Eccli. X, 15, 9, 10). |
| 13 | In vita sua, dictum est, tanquam in propria sua, et quasi privata, qua delectatur omnis superbia. |