Augustinus, Epistolae, DE GRATIA NOVI TESTAMENTI LIBER,..., 6, 18.
| 1 | Haec ex persona sui corporis Christus dicit, quod est Ecclesia. |
| 2 | Haec ex persona dicit infirmitatis carnis peccati, quam transfiguravit in eam quam sumpsit ex Virgine, similitudinem carnis peccati. |
| 3 | Haec Sponsus ex persona sponsae loquitur, quia univit eam sibi quodam modo. |
| 4 | Et apud Isaiam, ubi dicit, Sicut sponso alligavit mihi mitram, et sicut sponsam ornavit me ornamento (Isai. LXI, 10): alligavit mihi, et ornavit me, tanquam unius vox est, et tamen sponsum et sponsam Christum intelligimus et Ecclesiam. |
| 5 | Sed, erunt duo in carne una; sacramentum magnum, dicit Apostolus, in Christo et in Ecclesia (Eph. V, 31, 32): igitur non iam duo, sed una caro (Matth. XIX, 6). |
| 6 | Si ergo caro una, profecto competenter etiam vox una. |
| 7 | Quid hic quaeris, humana infirmitas, vocem Verbi per quod facta sunt omnia? |
| 8 | Audi potius vocem carnis quae facta est inter omnia; quoniam Verbum caro factum est, et habitavit in nobis. |
| 9 | Audi potius medicinae vocem, qua sanaris ut videas Deum, quem tibi videndum distulit; hominem autem videndum attulit, occidendum obtulit, imitandum contulit, credendum transtulit, ut ista fide ad videndum Deum mentis oculus sanaretur. |
| 10 | Quid ergo dedignamur audire vocem corporis ex ore capitis? |
| 11 | Ecclesia in illo patiebatur, quando pro Ecclesia patiebatur: sicut etiam in Ecclesia patiebatur ipse, quando pro illo Ecclesia patiebatur. |
| 12 | Nam sicut audivimus Ecclesiae vocem in Christo patientis, Deus, Deus meus, respice, etc. |
| 13 | , sic etiam audivimus Christi vocem in Ecclesia patientis, Saule, Saule, quid me persequeris (Act. IX, 4). |