Augustinus, De ordine, 2, § 19
| 1 | At ubi refecimus corpora, quoniam caelum obduxerat nubes, solito loco in balneo consedimus. |
| 2 | atque ego: Concedis ergo, inquam. |
| 3 | Licenti, nihil esse aliud motum quam de loco in locum transitum ? - Concedo, inquit. |
| 4 | - Concedis ergo, inquam, neminem loco esse, in quo non fuerat, et motum non fuisse? - Non intellego, inquit. |
| 5 | - Si quid, inquam, in alio loco fuit dudum et nunc alio est, motum esse concedis? - Assentiebatur. |
| 6 | - Ergo, inquam, posset alicuius sapientis uiuum corpus hic modo nobiscum esse, ut animus hinc abesset? - Posset. |
| 7 | inquit. |
| 8 | - Etiamne, inquam, si nobiscum eonloqueretur et nos aliquid doceret ? - Etiamsi. |
| 9 | inquit. |
| 10 | nos ipsam doceret sapientiam, non illum dicerem nobiscum esse sed secum. |
| 11 | - XOll igitur in corpore? inquam. |
| 12 | - Non, inquit. |
| 13 | - Cui ego: Corpus illud, quod caret animo, nonne mortuum fateris, cum ego uiuum proposuerim? - Nescio, inquit, quomodo explicem. |
| 14 | nam et corpus hominis uiuum esse non posse uideo, si animus in eo non sit. |
| 15 | et non possum dicere, ubiubi sit corpus snpientis, non eius animum esse cum deo. |
| 16 | - Ego, inquam, faciam, ut hoc explices. |
| 17 | fortasse enim, quia ubique deus est, quoquo ierit sapiens, inuenit deum, cum quo esse possit. |
| 18 | ita fit, ut possimus etnon negare illum de loco in locum transire. |
| 19 | quod est moueri, et tamen semper esse cum deo. |
| 20 | - Fateor, inquit. |
| 21 | corpus illud de loco in locum transitum facere, sed mentem ipsam nego, cui nomen sapientis inpositum est. |