Augustinus, De immortalitate animae, 8, 14.
| 1 | Sit igitur nostrae ratiocinationis exordium, quod nulla res se facit aut gignit, alioquin erat antequam esset: quod si falsum est, illud est verum. |
| 2 | Item quod factum ortumve non est, et tamen est, sempiternum sit necesse est. |
| 3 | Quam naturam et excellentiam quisquis ulli corpori dat, errat vehementer quidem. |
| 4 | Sed quid pugnamus? multo enim magis eam dare animo cogimur. |
| 5 | Ita si corpus ullum est sempiternum, nullus animus non sempiternus est. |
| 6 | Quoniam quilibet animus cuilibet corpori praeferendus est, et omnia sempiterna non sempiternis. |
| 7 | At si quod vere dicitur, factum est corpus; aliquo faciente factum est, nec eo inferiore. |
| 8 | Neque enim esset potens ad dandum ei quod faceret, quidquid illud est quod est, id quod faciebat. |
| 9 | Sed ne pari quidem: oportet enim facientem melius aliquid habere ad faciendum, quam est id quod facit. |
| 10 | Nam de gignente non absurde dicitur, hoc eum esse, quod est illud quod ab eo gignitur. |
| 11 | Universum igitur corpus ab aliqua vi et natura potentiore atque meliore factum est, non utique corporea. |
| 12 | Nam si corpus a corpore factum est, non potuit universum fieri. |
| 13 | Verissimum est enim quod in exordio ratiocinationis huius posuimus, nullam rem a se posse fieri. |
| 14 | Haec autem vis et natura incorporea effectrix corporis universi praesente potentia tenet universum. |
| 15 | Non enim fecit, atque discessit effectumque deseruit. |
| 16 | Ea quippe substantia quae corpus non est, neque, ut ita dicam, localiter movetur, ut ab ea substantia quae locum obtinet, separari queat; et illa effectoria vis vacare non potest, quin id quod ab ea factum est, tueatur, et specie carere non sinat, qua est in quantumcumque est. |
| 17 | Quod enim per se non est, si destituatur ab eo per quod est, profecto non erit: et non possumus dicere id accepisse corpus cum factum est, ut seipso iam contentum esse posset, etiamsi a conditore desereretur. |