| 1 | Diximus alibi ea dici proprie in illa trinitate distincte ad singulas personas pertinentia quae relative dicuntur ad invicem sicut pater et filius et utriusque donum spiritus sanctus; non enim pater trinitas aut filius trinitas aut trinitas donum. Quod vero ad se dicuntur singuli non dici pluraliter tres sed unum ipsam trinitatem sicut deus pater, deus filius, deus spiritus sanctus; et bonus pater, bonus filius, bonus spiritus sanctus; et omnipotens pater, omnipotens filius, omnipotens spiritus sanctus; nec tamen tres dii aut tres boni aut tres omnipotentes, sed unus deus, bonus, omnipotens, ipsa trinitas, et quidquid aliud non ad invicem relative sed ad se singuli dicuntur. Hoc enim secundum essentiam dicuntur, quia hoc est ibi esse quod magnum esse, quod bonum, quod sapientem esse, et quidquid aliud ad se unaquaeque ibi persona vel ipsa trinitas dicitur. Ideoque dici tres personas vel tres substantias non ut aliqua intellegatur diversitas essentiae, sed ut vel uno aliquo vocabulo responderi possit cum dicitur quid tres vel quid tria; tantamque esse aequalitatem in ea trinitate ut non solum pater non sit maior quam filius, quod attinet ad divinitatem, sed nec pater et filius simul maius aliquid sint quam spiritus sanctus, aut singula quaeque persona quaelibet trium minus aliquid sit quam ipsa trinitas. |
| 2 | Dicta sunt haec, et si saepius versando repetantur, familiarius quidem innotescunt; sed et modus aliquis adhibendus est deoque supplicandum devotissima pietate ut intellectum aperiat et studium contentionis absumat, quo possit mente cerni essentia veritatis sine ulla mole, sine ulla mutabilitate. Nunc itaque in quantum ipse adiuvat creator mire misericors attendamus haec quae modo interiore quam superiora tractavimus, cum sint eadem, servata illa regula ut, quod intellectui nostro nondum eluxerit, a firmitate fidei non dimittatur. |